Ben bir Çeçen duluyum, hüzün ve keder doluyum.
Yitirdim yiğitimi, oğlumu, yurdumu
Geçmişimi, geleceğimi ve soyumu
Yitirdim dağlarımı ve nehirlerimi
Ocağımı tarlalarımı, yeşil ovalarımı
Yitirdim rüzgarlarımı ve güneşimi
Yağmurlarımı kırlarımı tepelerimi
Çaldılar gecelerimi ve gündüzlerimi
Birbirinden güzel gülüşlerimizi
Zalim zaman hiç gülmedi yüzümüze
En kötüsü düşman bizim içimizde
Korkaklar kaçar bu kavgadan
Yiğit olan ise gelir uzak yollardan
Düşman asırlardır yenemedi bizi
Bir avuç hain içimizden vurdu bizi
Yarınları çalınmışsa bir milletin
Gülmeye hakkı yoktur Çeçenin
Yitirsek de ocağımızı, yiğit kocamızı
Bir Adıge çıkar gelir, sarar yaramızı
Sessizce ağlaşır anneler evlatlarına
Verirken kara toprağın koynuna
Sadece ağıtlar söyler ninelerimiz
Suskundur artık bülbüllerimiz
Ve karadır bayrağımızın rengi
Ve karadır dullarımızın yüreği
Yıllar acılarımıza yeni acılar katar
Yasımız ve öfkemiz daha da artar
Ölse de bütün yurtsever Çeçenler
Onların yerini alacaktır Adıgeler
Yağmaladılar bütün Kafkasya'yı
Ve kana buladılar Çeçenya'yı
Gözünden gelse de kanlı yaşlar
Çeçen dulu öfkesini içinde saklar
Yurdum ocağım ve dinim uludur
Her yetim Çeçen benim oğlumdur
Düşman güçlüdür diye korkma
Kafkasya hepimize olur ana
Acılarım yoldaşımdır artık benim
Gözümü kırpmadan ölüme giderim
Göğsümde açan kan gülüdür benim
Bütün sözlerim ağıttır artık benim
Solgundur Çeçen dullarının yüzleri
Sonsuz bir ağıt gibidir kara gözleri
Varlığının adı düşmana ölümdür
Çeçen dulu Kafkasların kara gülüdür
M. Laşnikay |