[dumanx77]

Dönemem terk ettiğim hiç bir yere
Dolaşıp duruyorum sokaklarda
Dilimde o son duam
Ben hiç kimseyi bu kadar sevmedim ki
Sonsuzluk gibi çıkıyordu
Bu söz içimden
Umutsuz bir yakarış gibi
Hiç bitmeyecek bir hasret gibi
Ben hiç kimseyi bu kadar sevmedim ki !


Cezmi Ersöz


“Ben ve Sen arasında benim benliğim eza kaynağıdır/
Benim benliğimi Senin olan benliğimle aramızdan kaldır...”

Hallâc-ı Mansûr
Le Dîvân.



Puslanmış bir geçmişle, olmayan bir geleceğin arasındaki bu tedirgin bekleyiş yaşamımızın şimdiki hali."


"İnsan, oluşturduğu kimliğin değersizliği kendi gözünde ortaya çıktığında yıkılabilir."


"Beni kabullenişi ve acıma ortak oluşundan ötürü sevdim onu. Yanında, huzursuzluk ve korkularımdan kurtuldum, bencillikten, tutkularımdan vazgeçmeye çalıştım, seyirlik pencerelerin önünde durmayı öğrendim ve beklenebilir ve beklenmedik durumlardan uzak kaldım. Sevecenliğiyle, bocalayıp duranduygusal yaşamımı dengede tuttu çok uzun zaman ve şimdilerde bana tenin geçiciliğini hatırlatıyor.

Güçlükle kurulmuş dengelerin pek de sağlam olmadığını, en ufak sarsıntıda yıkılıp gidebileceğini de onunla öğrendim sonunda. Kapanan kapıların sesi kulaklarımda çınlıyor şimdi, ama yine de yatağımda kimsenin olmayışından eksiklik duymuyorum."




siyah beyaz tuşlarında piyanomun
seni çalıyorum şimdi
çaldıkça çoğalıyorsun odada
sen arttıkça ben kayboluyorum

seni doğuruyorum geceye
adını koyuyorum aya bakarak
her şey sen oluyor her yer sen
ben ölüyorum..


Özdemir Asaf

.


Gariptir insanoğlu;

yürümez,

sevmez,

mektup yazmaz,

ağlamaz ve dua etmez...

Sonra da mutlu olamıyorum, der!