[Sükut]

"Ve her şey O’nun adıyla başlar; söz, O’nda okunandır."

Ses, varlığın ilk çığlığıdır;
Tam da doğarken tüm evrene.
Tövbe vakitlerinin öncesiyken
Ve zaman sarkacını vurmadan göğe,
Varlığınla tanış olmalar vaktinden ilk dem çığlığı,
Yaratılandan Yar’a ilk layık olma sınavı,
Sınavların da öncesidir.

Bu sıcak akrep mevsimidir üç güneş kaplamışken semayı,
Ellerindeki bu toz ki henüz kirlenmedi
Kavmini muştulayacak sana.
Aşkın küle, hırsın akrebe,
Birbirlerine değmeden ve birbirleri içre,
Dönerek, karışarak,
Susup semaha durarak semaya erecekleri,
Bir olup hiçe geçecekleri
Kavminin ilk dölü Vedut'un müjdeleyicisidir.

Toz seste zerre iken,
Sonsuz sözün tek zerresi la_mekan.
Yedi evren katında, her evrenin kendi içinde
Kaburga, kan ve nefs.
Ateş yılanlarının elmayla ilk dansı,
Kırmızının en parlak can rengidir "heves".
Gülerek, çığlıklarla yeni yazgılara çağırır
Kum döşeklerinde.
Sınamanın yitirildiği,
Evrenin içe çöktüğü kendi gecesinin ilk armağanı.
Bu soy kirli, hiç temizlenmedi…
Hiç bir ateş onu kendi sınavından geçiremedi.

Toprağın kana, kanın kendi nesline cengidir,
Kumun terse dönmesidir yazgı.
Ve halen çalınırken tüm ezgilerin can notası,
Ten ilk müjdecisini arar.
Mesih hiç gelmeyendir.
Vedut doğmadığı toprakların en tiz can çığlığı.
Bu zehir çok kan akıtacak daha
Kurbanımızı verelim.
Ve bin cellat gök kubbenin altında
Kıyam dururken beklemeye,
Bin ömür hüküm sürecek kaos…
Sükunet kavmin en uzağı.

Mevsimler dönerken zümrüt bahçesinden
Kızıl alacasına seherin,
Bir damla su : suyun kristale aşkı ;
Kibirin dengeleyicisi.
Kavim kurak...
Kan sabırsız...
Surların çatlakları sabırsız...
Dua hiç bitmedi…
Beklenen kurban gökten "hiç" inmedi.

İlk hevesin ateşli büyücüsü yılan
Son zehrini bir sözle akıttı.
Çöreklenen başı
Bir kelimeyle can buldu:
Şüphe!
Tahayyül kurban bir yılan gülümsemesinde,
Kıvrılarak yürümekte,
Varılmamış bir çölün en güzel raksında,
Bedenin kumdaki izinde…

-Başak İşur-