Adım Berkan Abatay. Erzurum'luyum, Kürt'üm, Alevi'yim, Beşiktaşlı'yım, devrimciyim. Kürt ve Alevi olmayı ben seçmedim, ama Beşiktaşlılığı ve devrimciliği ben tercih ettim.
1975'te Şişli'de doğdum. Bizim evde elektrik ve su yoktu. Ama evimiz sıcacıktı. Babam beni ilkokula kadar okutabildi, çünkü yoksulduk, onun canı sağolsun. Beşiktaşlı doğdum, Beşiktaşlı öldüm bunu belirtmek isterim. Yeri gelmişken Çarşı'dan olmaktan da her zaman gurur duydum.
İlk önceleri para babalarına kabadayılık yaptım, racon kestim. Daha bıyığım terlememişken param da oldu, son model arabamda. Ama doğduğum mahalledeki konduların elektriği ve suyu hala kesikti. Çocukluk arkadaşlarım inşaatlarda amelelik yaparken, ben günümü gün edemezdim. Bu dünyada ters giden birşeyler olduğunu 17-18’imde anladım. Devrimcilerle tanışmam da bu döneme rastlar.
(...) Artık bazı şeyleri daha iyi anlayabiliyordum. (…) Bu ülkenin bu hale gelmesinin baş sorumlularından Kenan Evren’in peşindeyken yakalandım. 1997’den 2002’de ölene kadar hapis yattım.
Buz kalıbına soktular, copla tecavüze kalkıştılar, defalarca yüksekten yere attılar, penisime elektrik verdiler. Ama arkadaşlarımı satmadım. Bunu herkes bilsin, bir kelime söylemedim namertlere… Çünkü ben fanatiğim. Yaptığım işi ya tam yaparım ya hiç yapmam. İnanın teoriden filan ben anlamam. Çok da okuduğumu kimse görmemiştir. Ama benim doğrum budur, ben arkadaşlarımı satmam. Okmeydanlıyım ben bir kere kendime yakıştıramam.
Ben öldüm. 10 Aralık 2002 tarihinde, şişli Etfal Hastanesi'nde verdim son soluklarımı. Ölüm orucundaydım o zaman. Tam 589 gün olmuştu direnişe başlayalı.
Bu satırları yazarken, ben toprakta, çiçekte ve sudayım artık: Denizde, rüzgarda; pankartta, afişte, bildiride ve mermideyim.
600 güne dayandı benim direnişim, ihanetler gördüm. Kahramanlıklar gördüm daha çok. Çok şey yaşadım. Çok öğrendim. Herşey çok oldu bu süreçte. Çok özledim, çok sevdim, çok bağlandım, çok kin duydum... çok... çok... çok...
589 gün, hergün kendimle hesaplaşmak, ihanetlere kin duyup, kahramanlıklarla beslenmek, hep ayakta durmak düştü payıma. Kahramanlık, bir kişinin çok üstün vasıflarla donanması değildir. Böylesi masallarda olur. Superman diye bir şey yoktur. Kahramanlık, doğru zamanda, doğru yerde, doğru tavrı almaktır. Önemli olan doğru safta olmaktır. Biz haklı ve doğru bir savaşın neferleriydik. Ve bu savaş bizi kahramanlıkla onurlandırdı. Hepsi bu.
Yoldaşlarım benim cesaretimi anlatacak muhakkak. Ama ben size korkularımı anlatacağım. Kimse korkusuz olduğunu iddia etmesin, yoktur böyle biri. Önemli olan korkularını tanımak, onları tüm duygularıyla birlikte yönetmektir. Ben en çok alnıma leke sürülmesinden korktum. Öyle bir sonla karşılaşmamak için hergün sorguladım kendimi. Yaşama nedenlerimi, neden öldüğümü... O kadar çok soru sorup o kadar çok cevapladım ve yüreğimin içindeki en küçük titremeyi dahi tanımlamak için o kadar çok düşündüm ki tahmin bile edemezsiniz. Çok yorucu olmadı bunu yapmak.
Beşiktaşımı hiç yalnız bırakmadım. Hep takip ettim, elimden geldiğince tezahürat yaptım, gollerde demir kapıları dövdüm, dışardan gelene ilk sorularımdandır Beşiktaşım. Bunu mutlaka bilin.
Ben öldüm. 589. günde öldüm. O gün 20 Aralık 2002’ydi. 19 - 22 Aralık direnişimizin yıldönümüydü. En güçlü selamı göndermek istedim. Dışarıda olsaydım bir savaşçı olarak eylemle selamlardım. Tutsak bir direnişçi olarak en güçlü selamım hayatımdı. O'nu yolladım.
Vakit gelmişti zaten. Öldüm.
Ben Berkan Abatay. Ölüm orucunun 103. şehidiyim. Beşiktaşım 1903’te kuruldu. Ben 103. ölüyüm. Bunun için de gururluyum.
Toprak oldum ben. Çiçek oldum. Umut, zafer, çığlık, isyan oldum. Ses oldum. Nefes oldum.
Ben Berkan Abatay. Yaşıyorum. Bedreddin demiş ki: "Bir insan inançları uğruna ölmüşse ve inandığı şeyler doğruysa, o insan ölmüş sayılmaz". Yaşıyorum ben. Yaşatıyorsunuz.
Cevahir yüreklilerim… Zafer halayınızda benim yerimi ayırın... Sloganlarınızı benim için biraz daha gür atın
__________________  |