[gozde_]

Bir zamanlar beni çok üzmüş olsalar bile yırtılıp çöpe atılmayı hak etmiyorlar. Çünkü, geçmişim çöplükte yer bulmayacak kadar değerli.


Asla tekrarı olmayacak olan olayların imdadına her zaman fotoğraflar koşmuştur. Geçmişe özgü bir karelik saltanat albümde yerini alır.

Kimimiz gençliğimize bakarız, kimimiz ise çocukluğumuza. Bazen de hüzün kaplar yüreğimizi. Fotoğraftaki kişi yanımızda değilse yanımızda olamayacak kadar uzaksa bundan sonraki hayatımızda yanımızda olmayacaksa hüznün ağırlığı daha da artar. Bu uzaklık ancak fotoğrafa bakarak yakınlaşır.

Fotoğrafın canlanmasını istediğimiz zamanlar olur. Albümden çıkıp yanı başımızda nefes alışını hayâl ederiz. “Keşke burada olsaydı, bir kâğıt parçasına değil de ona dokunabilseydim”, diye derinden bir ahh! çekeriz.

Bazı kareler ise gülümsetir insanı. Çoğunlukla da kendimize güleriz. Şu anda aynadaki mi yoksa fotoğraftaki mi biziz, kestiremeyiz. İkisi arasında benzerlik kurmaya çalışırken nedense hep farklılıklar gözümüze çarpar. Ne kadar da değişmişizdir?

Sadece fiziksel özelliğimiz değildir değişen. Bakışımız, duruşumuz, gülüşümüz de başkalaşmıştır. Bir an yabancılaşırız fotoğraftaki kendimize. Başka biri gibi bakıyordur. Başka biri gibi gülümsüyordur. Değişimin kaçınılmaz sonuçları fotoğraf karelerine an be an yansıyordur. Fotoğrafa bakan tarafta olmaktan memnun değilsek, fotoğrafın içindeki kendimizle yer değiştirme isteğimizin mümkün olamayışı canımızı yakar.

Şimdilerde her şey dijital dünyada kayıt altına alınıyor. Elbette bunun pek çok yararı var. Ama ben yine de fotoğraflardan albüm yapmayı sevenlerdenim. Elimin altında olsun, arada çıkarıp bakabileyim, bazılarına özlemle dokunabileyim isterim.

“İyi ki öfkeme yenilip yırtıp atmamışım” dediğim kötü yaşantılarıma sebep olanları belgeleyen fotoğraflar için ise ayrı bir albüm oluşturdum. Çünkü onlar da beni ben yapan unsurları içinde barındırıyor. Hayatıma girip geçmişimde iz bırakmasalardı, şimdiki ben eksik kalacaktı. Şu andaki benden memnunsam, şu andaki beni seviyorsam birazda o fotoğrafların içindeki kişiler, olaylar sayesindedir. Bir zamanlar beni çok üzmüş olsalar bile, yırtılıp çöpe atılmayı hak etmiyorlar. Biliyorum ki onlarla birlikte benim geçmişim de çöplükte yer bulmayacak kadar değerli. Üstelik geleceğimde yer almayacakları için bana bir daha zarar veremeyecekler.

Albümü kapatıp bugüne döndüğümüzde deklanşöre bastığımız her an için pişmanlık duymuyorsak, boşuna yaşamamışız demektir.

Hayat, iyisiyle kötüsüyle “İyi ki yaşadım” diyebilmenin içinde gizlidir.

* Çekiyoruuummm. Gülümseyin)