[dogan_cordoba]

Slaven Biliç maç öncesi diyor ki; “Bu havada buraya gelen herkese teşekkür ederiz.”

Çünkü, hava buz gibi ve yağmur insanı kırbaçlıyor. Ne var ki, en az yarım saattir ısınan futbolcu abilerinin önünde seramoniye çıkmış çocuklar arasındaki dünya güzeli en küçük sabi ısınabilmek için bir gayret ellerine hohluyor. Üzerinde tiril bir forma! Daha o çocukları korumayı beceremeyen bir organizasyon koca oyunu nasıl korusun?
Beşiktaş, Atiba’nın olmadığı orta sahada ilk yarı boyunca top kesme ve kapma konusunda sıkıntı yaşasa da topu ele geçirdiği anlarda Oğuzhan merkezli organizasyonlarla tempoyu yükselterek tehlikeli olmaya çalıştı. Bunda takımın tüm hatlarıyla birbirine yakın oynuyor oluşunun payı büyüktü kuşkusuz; “Birimiz yoksa hepimiz varız...”

Hücumda ise çoğu maçta olduğu gibi bu maçta da bariz ‘balans sorunu’ yine göze çarptı. Ramon Motta’nın soldan öne taşığıdı takımda ‘balansı’ yakalayabilmek için sağ tarafında benzeri biçimde işlemesi gerekiyor. Gelin görün ki Serdar o dengeyi kurabilecek oyuncu değil. “Çağdaş bir kanat oyuncusunun ne yapması gerektiğini öğrenmesi için gelişmiş liglerdeki mevkiidaşlarını daha çok izlemesi gerek” diyeceğim ama artık onun için fazlasıyla geç gibi görünüyor!

Eskişehir’in ‘oynatmama kaygılı’ düzeniyle maç ikinci yarıda “Atan kazanır” dengesine geldi. Beşiktaş lehine çözüldüğü yer ise memleketin temel sorunlarından en belirgini olan ‘duran top’la mümkün oldu. Birçok takım gibi Beşiktaş’ın önemli sıkıntılarından biri de duran top arama ve onu yaratma konusundaki yetersizlik. Tesadüfen yakalananlar ise yeterli ve planlı çalışma olmadığı için işlevsel kullanılamıyor. Golün geldiği pozisyonu düşünün; Gökhan Töre ortasında Eskişehir savunması bu denli ağırkanlı davranıp Ersan Gülüm’e “Düşün, taşın öyle vur” şansı vermese maç belki de golsuz bitecek. Neticede Beşiktaş “Atan kazanır”ın, atıp kazananı oldu. Ve golün ardından tribünde yaşanan sevinç de o havada oraya kadar gelen insanların tesellisi...

Cem Dizdar / Fanatik