Bitirmeli miyim bu sancıyı, yoksa geç mi kalmalıyım rüyama?
Gecemle birlikteyim yine
Masanın başında, bir sürü dizenin hemen altında, gazetelerin arasında
Bir sürü dize, evet, bu kağıdın üst tarafında yazılıp kalmış
"gidelim" demişim mesela
Gidelim
Yolların ardımızda kalan buğusundan
Bahçelerden geçerek, sokakları eskitip, geçmişten kurtararak her yerimizi, gidelim
Gidelim
Ama nereye?
Odasız bir aydınlığa mı, kıyısız bir denize mi, yoksa bir ırmak kenarına veya bir deltaya mı?
Hastalıktan kalınlaşan sesimi duymuyorsun
Ben de senin çay bardağına dokunan parmaklarının çıkardığı sesi duymuyorum
"çay" desem, bir sahil vurulup kalır aklında, bir masayı ve ufacık şekerleri düşlersin
Dördüncü bardakta olmalısındır şimdi
Benimse içim dışım kupkuru: çaysız, yağmursuz, karsız
Üstteki dizeler mavi bir kazak ortaya çıkarsa
Sana hediye etsem
Bilmiyorum kaç günde dokurum onu
Kaç çay içerim, kaç nefes alırım onunla uğraşırken.
Tertemiz bir sayfa işte
10.20, 10.21, 10.22 -Sayma çocuk, sayma!
Sürekli devam eden bir mutsuzluk musun sen? - zamana soruyorum -
Mutluluğa sapan gizli sokaklarım var benim, bulmalısın onları - cevap, zamandan -
Pek bulamadım ben o gizlekleri
Mutsuzluk kabuk gibi sardı beni
Gizlek: renklerin kendini pek göstermeyişi, ruhun odaya uğrayıp ayrılması, küçük bir kız çocuğunun bir gelinliği giyip çıkarması.
Kahkahalar geliyor merdivenin başından
- Kaçıncı çay? Benim 'kaçıncı' hiç olmayanım -
Kar tozlarının arasından mı geçip gidelim?
Kardanadamları eldivensiz bırakarak
Erirler yalnızlıktan, hem ağlarlar da
"kar" desem, büyük bir park alır beni, ucunda deniz görünen bir park
Bembeyaz yağmış denizin üstüne, birikmiş biraz
Geçelim üzerinden, gel, yürüyelim karşı kıyıya doğru
Belki birden abuk sabuk bir derinlik
Balıksız, kumsuz bir zaman. Ana rahmi gibi mi acaba?
Gidelim
Ana rahminin doğurduğu çocukların saçlarının arasından da.
Hasta sesim yok, çay bardağı yok
Mutluluk, mutluluk, mutluluk...
Her zaman, her zaman, her zaman, her zaman... |