Her sanatçının, formu meydana getiren organizasyona karşı hassasiyeti ölçüsünde, şahsi sezgisi vardır. Formu ve organizasyonu meydana getiren maddi ve manevi sebepler, psikolojik kanunlara bağlıdır.
Eserin genel deseni, aynı anda hem kompozisyon ve hem de formu olur. Kompozisyon; denge, ritim, dominant ve armoni gibi prensiplerle ideali aksettirir.
Organizasyon, parça halindeki bütünlerden birleştirilmiş bir bütün geliştirmektir. Armoni ile renk, şekil, valör bütünlüğü anlaşılır. Resim alanının sınırı içinde armoni, tekrarlar ve ritimlerle gerçekleşir. Çeşitlilik, birlik ve bütünlükte değişiklik armoni demektir. Dengeli bütünlük, genel formu yaparken, armoni de kompozisyonu yaratır.
Formu takdim eden elemanlar; çizgi, şekil, valör, renk ve dokudur.
Bir strüktür-yapı, bünye-elemanları, materyal ve teknik yolla, armoni ve varyasyon içinde dengelenir; bütünlük ve uygunlukta, nispetlerde, harekette, espas içinde bulunarak, zaman ve mekan birliğine - vahdete - götürülerek orijinal havaya bağlanır.
Çerçeve
Bir konu yardımıyla gelişen organizasyonun başında, resim alanının sınırı, şekli ve nispetinin takdiri lazımdır. Piktural -resme ait- elemanlar ancak seçilen bir sınır içinde belirlenebilirler. Kararlanan alanın organizasyonu için, elemanları ve ölçüleri kompoze etmek, ressamın hayal gücüne -muhayyilesine- bağlıdır. Ressamlar tuvallerini, geometrik ve matematik ölçülere göre temellediler. Genellikle; dikdörtgen, kare, oval ve dairevi tuval biçimlerini tercih etmişlerdir. Bu biçimler içinde en uygun şekil, dikdörtgendir. Kare, en az değişiklik ve eşitlikte olması ile optik realiteye -göze ve duyguya- terslik gösterir. Uygun ölçülü bir dikdörtgen tuval, gözün ve gönlün rahatlamasına vesiledir. Formel -açık, kesin- ölçülü dikdörtgen tuvaller, optik ve matematik uyum gösterirler. Rönesans sanatçıları, klasisizmin getirdiği konulan -dikdörtgen veya dairevi alanlara uygun arabeskler örerek yerleştirmişlerdir. Böylece zihinde olgunlaşan konuyu, en uygun ölçü ve forma bağlamışlardır.