[whocares]

Bir zamanlar bir psikoloji kitabinda okudugum bir bölüm
> >vardi... Hayatin ve getirilerinin kiymetini anlamak için
> > tavsiye edilen bir metod vardi içinde..
> > Deniyordu ki; "arada bir, çok bunaldiginizda,
> > hayatin sizin için çekilmez hale geldigini düsündüðünüzde
> > kendinize 10 dakika aýirin ve kendi cenaze töreninizi
> >düsünün"... Cümleyi ilk okudugumda çarpilmistim...
> > Ben girisin akabinde pozitif bir gelisme ve tavsiye
> >bekliyordum... Ama " kendi ölümümüzü ve cenazemizi " düsünmemiz tavsiye
> > ediliyordu...
> > Tüylerim diken diken oldu ve yazarin saçmaladigini
> >düsündüm o an... Ama önyargi düsmani biri olarak okumaya devam ettim...
> > Diyordu ki; " bunlari düsündüðünüzde dünyadaki yerinizi,
> > dünyayi terkettiginizde olusacak toþlugu, sevdikleriniz ve
> > sizi sevenler için öneminizi anlayacaksiniz...
> > Özellikle insanlarin sizin için neler söyleyeceklerini,
> >onlar için ne ifade ettiginizi hissetmeye çalisin...
> > O andan geriye dönme sansiniz olmadigini, hayat
> > denen kredinizin bittigini ve onlara
> > yanit verme sansiniz olmadigini düsünün...
> >
> > Tekrar sarilma, bir kez daha öpme ihtimalinizin bittigini
> > hissedin...
> > Dünyadaki küslüklerin, ayriliklarin, kavgalarin
> > yanýnda bu acinin ve geri dönülmezligin korkunç
> >çaresizligini
> > yasayin...
> > Birakin caniniz yansin, birakin alevler içinde kavrulsun
> >tüm
> > ruhunuz...
> > Orada, o musalla tasinda düsünün kendinizi...
> > Seyredin þu an çevrenizde olanlarin yüz ifadelerini...
> > Akillarindan ve yüreklerinden geçen cümleleri hayal edin...
> > **************
> > Kitaba devam etmeden biraktim kenara ve gözlerimi
> > kapatip aynen düsünmeye basladim...
> > Esimi, oglumu, annemi, babami, kardeslerimi ve diger tüm
> > çevremi oturttum tek tek kendi cenaze törenimdeki
> > yerlerine... birer birer yerlestirdim tabutumun çevresine
> > hepsini...
> > hayatimda çok nadir bu kadar canim yanmisti...
> > görüyordum iste "babaaaa..." diye aglayan biricik oglumu...
> > Esim kucaginda "aglayan emanetimle" ayakta durmaya
> > çalisiyordu per perisan...
> > Koca çinar babacigim, belli belirsiz dualar
> > okuyordu, o gözümden hala gitmeyen vakur durusuyla...
> > Annem, cigerinden bir parça canli canli
> > koparilmis gibi hem içine hem disina akitiyordu
> >gözyaslarini... Kardeslerim, akrabalarim "çok erken gitti, doyamadi
> > ogluna.."diyordu
> > aciyan ses tonlariyla... Ve dostlarim... Onlar da
> >saskindi... Bazisi "daha dün birlikteydik, nasil olur.." diyordu...
> > Bunlari seyredip onlara "hayir ölmedim, burdayim.." demek
> > istedim hayal oldugunu unutup...
> > Sonra anladim yazarin ne demek istediiini daha devamini
> >okumadan
> > kitabin...
> > *************
> > Farkindalik önemli bir kavramdir psikolojide...
> > Belki de hiç aklimiza gelmeyen ve gelmeyecek bir
> >farkindaligi göstermek istemisti yazar...
> > Kitabi okumaya ne gücüm kalmiþti, ne de istegim...
> > Almam gereken dersi ve mesaji almiþtim...
> > simdi ne kitabin adini ne de yazari hatirlamiyorum...
> > su an bunlari yazarken bile çok kötü oldum...
> > Bu olayda tek farkindalk da yok üstelik...
> > Biraz kendime geldikten sonra devam ettim
> > hayatimin en zor hayaline...
> > Sirada çevremdekilerin ölümümün akabinde
> > neler söyleyecekleri vardi..
> > Usulen ve nezaketen söylenenlerin disinda...
> > Onlarda biraktigim izleri, yaþsananlari ve
> > yasanamayanlari elden geçirerek ben konusturacaktim
> >hayalimde... içlerini okuyacaktim, senaryo bana ait olarak...
> > Yaþarken neler yazmistim, ölümümle neler okuyacaktim...
> > Gerçek duygulariydi ulasmaya çalistigim, ölüm
> > acisinin etkisiyle girilen duygusal mod degildi,
> > deifre etmem gereken metin...
> > Canim oglumun söyleyecek çok seyi yoktu...
> > Özleyecekti, yoklugumu hissedecekti.. aglayacakti aklina
> > geldikçe...
> > Belki ölümün ne anlama geldigini hissedecek yasa gelinceye
> > kadar sýiradan bir üzüntünün ötesine geçmeyecekti
> >duygulari... Ama hayal bu ya, 18-20 yasina getirdim 2 saniyede
> > oglumu... "hayal - meyal hatirliyorum be baba seni...
> > Keske simdi yasiyor olsaydin da erkek erkege
> > sohbet etseydik seninle... Bak mezuniyet törenimde de
> >babasizdim... Askere giderken kimin elini öpecegim senin yerine..."
> > diyecek cani yanarak bir kösede...
> > Sevgili esim... Benim muhtesem hatunum... Nasil dayanir
> >bensizlige
> > ?...
> > O ki, benim için herseyini feda edip kosmustu bana...
> > Hayatinin tek adami simdi toprak olacakti..
> > Bir daha " Seni seviyorum " diyemeyecekti...
> > Bir daha hevesle açamayacakti çalan kapiyi...
> > Ve her gelen gece bensizligini haykiracakti yüzüne...
> > Her sabah da bensiz baslayacakti koca gün...
> > Tek cümlesi takildi o an içime; " Oyunbozanlik
> > yaptin be böcegim, hani beraber ölecektik ?..."
> > Babam-annem, o bugüne kadar evlat olarak mutlu
> > edecek hiçbir sey yapamamanin acisiyla kahroldugum güzel
> > insanlar...
> > Helaldi süphesiz haklari...
> > Bilerek hiç kirmamistim onlari... Üzerine
> > titredikleri evlatlari onlardan önce göçmüstü
> > iste önlerinde ve dualarina muhtaçtim....
> > Kaç anne ve babanin çekebilecegi bir aciydi ki
> > evladinin cenazesinde bulunmak...
> > Herhalde insanin uzun yasadigina
> > üzüldügü nadir anlardan olsa gerek...
> > *************
> > Digerlerine geçmiyorum... Bu yaziyi þu an yazip
> > sizlerle paylastigima göre "digerlerine" artik sizler de
> > dahilsiniz...
> > Düsünün, birgün bir mail ulasiyor mail-boxunuza "ölmüs"
> >diye... Sizler kimbilir neler düsünür ve yazardiniz...
> > Esim su an yanimda agliyor, sanki gerçekmis gibi...
> > Oysa ki yazarin amaci " Yasamanin ve hala nefes
> > aliyor almanin kiymetini " göstermekti...Benim de öyle...
> > Lafi çok uzattim farkindayim...Ama dedigimiz çözümü zor
> >süreç 2 satirla özetlenemeyecek kadar girintili çikintili...
> > Ben o gün kurdugum o hayalle, canimin tüm yanmasina
> > ragmen YENiDEN DOGDUM...
> > Bilgisayar diliyle "format attim hayatima"...
> > Sahip olduklarimin farkina vardim ve hala nefes
> > aliyor oldugum için sükrettim...
> > Gözlerimi açtigim anda o kötü ve aci sahne bitmis,
> > oyun perde demisti...
> > Peki ya hayal degil de, gerçek olsaydi ve perde bir
> > daha açilmamak üzere kapansaydi...
> > Iste bu final bu yaziyi buraya kadar okumaniza degmis
> >olmali... Belki gerildiniz, kötü oldunuz ama devamini
> > getirirseniz buna deger bence...
> > Ben bu aksam melankoligim ve biraz abartmis olabilirim...
> > Hani sanatçi ve sairiz ya ondandir belki...
> > Bence bu yaziyi sadece okuyarak birakmayin...
> > LÜTFEN ARADA BiR, BURADAN ALDIKLARINIZI TARTIN,
> > DÜsÜNÜN VE HAYATINIZI GÖZDEN GEÇiRiN...
> > Ölümün kime ve ne zaman gelecegini Yüce Allah' tan baska
> >bilen
> > yok...
> > iste bu yüzden hazir yasiyorken ve nefes aliyorken
> > yapabileceklerinizi yapin, ertelemeyin...
> > Bilerek - bilmeyerek kirdiginiz kalpleri tamir edin...
> > Sizi sevenlere ve sevdiklerinize daha fazla zaman ayirin...
> > Ve en önemlisi;
> >
> > VERDIGI-VERMEDIGI, ALDIGI-ALMADIGI HERSEY IÇIN,
> > TEKRAR TEKRAR SÜKREDIN YÜCELER YÜCESi YARADAN'A
> >
> >
> > CAN DÜNDAR......