[beşiktaşkımm]

Onları ilk gördüğümde `baba bak Beşiktaş` demiştim.

Roberto Baggio ordaydı. Ravanelli - Vialli. Hatta Fortunado - Zebina sonra Zidane ve elbette Del Piero. Şampiyonlar Ligi’nde finalde heyecanlandırıyorlardı bizi.
Bana duruşu Siyah Beyazdan öğretmişti babam. Duruş, sahi neydi ki duruş dedikleri?
Bazı kelimelerle ifade edilebilirdi belki de: Alçakgönüllük, diz üstünde değil ayakların üzerinde yürümek. Kazanmanın her şey olmadığı şey. Bizim sadece takım tutarken değil, hayatın her noktasında sevinmek için sevmediğimiz. Şerefli ikinciliklerin, şampiyonluklardan daha önemli olduğu. Hayatın darbe yemek değil, yediğin darbelere rağmen yürümeye devam etmek olduğu.
Juventus`u da bundan sevmiştim ilk görüşte.
Dediğim gibi Siyah Beyaz olunca, hemen bir yakınlık duymuştum onlara. İspanya`da Barcelona`yı, İngiltere`de Liverpool`u de Siyah Beyaz’ı bulamadan, o duruşu bularak sevmiştim.
Ama Juventus farklıydı onları tanımadan sevmiştim. İtalya özetleri -eskiden böyle her kanalda yayınlanmazken-, oturur onların maçlarını beklerdim. Delle Alpi, sahaya uzak olduğu için üzülürdüm onlar için.
Bir dönem böyle geçti.
Ancak önce şike davaları çıktı ortaya. Maçları ayarlayarak kazanmışlardı. kalbim acıdı.
Şimdi`de Inter maçında tribünlerin %80`i ırkçı ifadeler içiren tezahüratlar yaptı. Hem de aralıksız. Yıkıldım...
Oysa bizim duruşumuzdaki en önemli şeydi "Hepimiz Zenciyiz"`i hissetmek. Demek ki onlara yanlış renkleri vermişler. Beni değil bir çocuğu üzdünüz, oysa renkleriniz siyah beyazdı…
Bir de en önemli taraftar grubu drughiler bugün “özür dilemeyeceğiz” diye açıklama yayınladılar. Ne denir ki O renkler size fazlaymış. Formanızın renklerini değiştirin!”

Erbatur Ergenekon /HT Spor