ŞEHİT DEDEMİZDEN MEKTUP

[astute]

1914 de Galiçya dan sağ kurtuldum. Sonra 1915 te beni Gelibolu ya gönderdiler.
Koyun koyuna yattığım Mehmet imi, Hikmet imi, Selahattin imi, Abbas ımı aldı mavzer kurşunları. Hele 8 metre önümde acıdan inleyen o gavurcuğu sırtına alıp dudacığına bir iki damla mataradan su vermek için siperden çıktığında yere yıkılıp kalan Ali m hiç gitmez gözlerimin önünden. Yıllar sonra öğrendim ki bir tarih yazmışız orada. Bundan sonrası ise başka bir acılı yoldur.
1919 da tüm düşman ele geçirmiş vatanı. Bir tek Çanakkale deki komutanım sevgili ATAM önümüze düştü. Üstelik hiç korkmadan ve pısmadan yedi düvelden. Dedi ki bizlere (GELDİKLERİ gibi GİDERLER)....
Cesaretlendirdi savaşlardan yorgun yüreğimizi.. Tıpkı “merminiz yok ise süngünüz var diyerek” bizi şehadete ermek üzere düşman üstüne yolladığı Çanakkale deki gibi. Yüce Rabbim umudumuzun yanına görünmez EBABİL kuşlarını da kattı herhal. Birdik bin olduk, bindik yüzbinler olduk. Umudumuz bize bizden erkek kadınlar ile çoğaldı ve alt ettik hepsini. Sadece yurt sevgimiz, Mustafa Kemal imiz birde hepsinden önemlisi ALLAH ımız vardı.
Adım gibi emindim bizi yalnız bırakmayacağına. Adım gibi emindim İslâm ı tüm dünyaya adaleti ile yayan bu çocuklarını hiçbir zaman terk etmeyeceğine. Adım gibi emindim bize bir yol gösterici göndereceğinden.
O yüzden el ele ardı sıra takip ettik onu nereye derse oraya hiç fitursuzca hiç korkusuzca. Adım gibi emindim sonunda zafer bizim olacaktı. Oldu da Hamd olsun. Ben şafağını göremesemde gördü ya neslim ne gam.

Başımdan geçenleri oldukça kısa dile getirdim sizlere. Oysa bizde insandık neticede korkularımız da oldu şüphesiz. Top sesleri ve mermiler sustuğunda sessizliğin sesini saatler sonra duyar ve uykusuz gecelerimiz olurdu. Tan yeri ağırırken ertesi günü görebilecekmiyiz korkusu hiç yanımızdan ayrılmazdı aylarca. Ama inancımızın kuvveti onu her defasında def etmeyi bilirdi şükürler olsun.

Ne için? Sadece yeryüzünün EN KADİM MİLLETİ nin BEKAA sı için. Kimseye boyun eğmeyen GENLERİN de esaret taşımayan bu AZİZ TÜRK MİLLETİ için.

Sonra izledim sizi. Ne Mehmet ime, ne Hikmeti me, ne Selahattin nime, ne Abbas ıma ne de Ali me onların kalmış emanetlerine kol kanat germediniz.
Sahi kaç kişi kalmış idi bu savaşlardan ŞEHİT yakını ve GAZİ olarak. Kaç kişi, kaç kişi.???
Arkadaşlarımın öldüğü yerler şimdi kedi köpeklerin mekanı, üstelik otopark diye icat ettiğiniz yeni yerlere de peşkeş çekilmekte. Sorarım sizlere.????? BİZ BU KADAR UCUZ muyduk.???

Hiç bir hükümet aklına gelip te, (Hey benim bu ülkemi bana özgür olarak bağışlanmasına can koyan neferim ve onun soyu deyip) doğru dürüst bakım mı sağladı.???
Şüphesiz bir şeyler yaptınız. Ama insanda biraz onur olmasa, dilense yani, camii avlusunda hükümetlerinizin onlara yaptığından daha fazlasını elde ederlerdi kuşkusuz.

Onları niye el üstünde tutmadınız.? YA BUNCA MUHAREBELERDEN sağ çıkan, bir eli olmayan, bir gözü olmayan, bir ayağı olmayan, veya ikisi birden olmayan GAZİLERİMİZE ne yardımınız oldu. ŞEHİTLERİMİZİN birinci derecede yakınlarının yaralarına ne ölçüde merhem oldunuz???

DİRİSİNE sahip ÇIKMAYAN hükümetlerin ayrıca ŞEHİTLERİ ne de SAHİP çıkmalarını beklemek çok HÜLYALI. ANLIYORUM SİZİ yani. Görev ifa edercesine yalap şap yardımlarınız aklınıza gelince hemen cellâlendiğinizi duyar gibiyim.

BU SAATTEN SONRA da bir şey yapmayın artık. ZİRA YAŞAYAN arkadaşım BİR KİŞİ kaldı.
Tüm bu KADİRSİZLİĞİNİZE RAĞMEN kahrından nasılda göçüp gitmedi yanınızdan onada şaşarım ya.

Yukardan baktıkça ve ANZAK torunlarını ve onların şehit mezarlarını izledikçe.....?? Ne diyeyim gırtağım düğümleniyor ..!!!

Hele Diyarbakırda benim kolladığım bu topraklara sonradan PKK militanları için çiçekli “sözüm ona şehit” mezarlıkları yapanları ben görüp, siz sustukça....????

HARAKİRİ nedir BİLİRMİSİNİZ bilir iseniz ve ONURUNUZ var ise şayet onu UYGULAYIN tam zamanıdır.
Yanıma katılın ve yukardan bir bakın bakalım aşağısı nice haldedir seyreleyin.