[Sinem1903]

arkadaşlar bu yazı beni çok üzdü gerçekten ağlamamak elde değil...sizlerle paylaşmak istedim,kopyala yapıştır olmuyor sizler için yazdım..




Girilmez yazılı tabelanın tam altındaydı.Ameliyathanenin o çirkin yüzlü kapısı hiç o ana kadar bu kadra soysuz gelmemişti,başını iki küçük elinin arasına almış,oracığa çömelivermişti,gölzerinden akan yaşlar kızılırmağın deli suları gibiydi,varsın aksındı.hatta hiç durmasındı.ama doktor amca müjdeli haberi hemen versindi,''baban kurtuldu''desindi,11 yaşındaki o gencecik yüreği şimdi bir ayrı çarpıyordu,çaresilik durağında beklemek onu bir hayli yıpratmıştı,şöyle bir ayağa kalkar oldu,acıktığını hissetmişti,ellerine baktı,kan içindeydi,üzerinde babasının ona 100.yılda aldığı nostalji formasından wardı,o günü hiç unutmuyordu,babası iş çıkışı store a uğramış,akşam yemeğinde ona süpriz yapmıştı.Heycandan sabaha kadar formayla dolaşmış,hiç uyumamıştı...Ya şimdi!!!babası azraille çatışıyordu,üstündeki formanın armasını öptü,gözlerini kapadı,ağzından iki üç kelime döküldü;''seninle ağladık senle güldük biz''...sonra bir duygu sağanağı patladı,bir türlü gözlerine dolan yaşa hakim olamıyordu,formasının alt kısmıyla gözlerini sildi.''ne vardı sanki balkona çıkacak''diye kendi kendine hayıflandı.Fenerbahçe maçının atmosferinden etkilenmişti babası..Konya maçından sonra ewe geldiğinde şampiyon oldukları sene diktirdikleri bayrağı sandıkdan çıkarıp bir güzel ütülemişti,bayrağı caddeye asacaktı,ama ip eksikti,onuda ertesi gün işten gelirken alacaktı,bı işleri iyi biliyordu,1982 şampiyonluğunda istanbul bayrak delisi yapmışlardı..Antremanlıydı...İpi alıp geldiğinde bir yandan çocuğuyla konuşuyor bir yandan da maaşını aldığında 1 numaralı pancu forması alacağının sözünü werioyordu,işte o anda balkonun en bakımsız ve en çürük yeri çökmüştü,Babası gözü önünde beşiktaş bayrağıyla aşağıya düşüyordu,bayrağın balkonun demirlerine takılması düşüş hızını kesmişti,hastaneye nasıl gelmişlerdi hatırlamıyordu,birden irkildi,babası hala çatışıyormuydu Azraille bilmiyordu,doktor neden hala''müjde''dememişti?babasıda onu annesi gibi terkmi edecekti??hüzünler hiç bitmezmiydi?Ve kapı açıldı...Doktor karşında dimdik duran çocuğa ağlamaklı bir sesle ancak ''kimsen yokmu''diyebildi,''kurtaramadık''diyememişti bile,avucunda doktorluğuna lanet edercesine sıktığı bir kağıt vardı,sessizce uzatıverdi çocuğa..Ufacık elleriyle buruşmuş kağıdı düzeltti,Kağıtta ''SEWDAMIZ UĞRUNA CANLAR WERDİK BİZ,SİYAHIN ZİNDAN OLSUN BEYAZ AYDINLIK HERKEZE NASİP OLMAZ BEŞİKTAŞLILIK YAZIYORDU''


alıntıdır(sanırım alen yazmış)