[Psimist]

Aşk dediğin titretmeli adamı
Sıtma geceler yaşatmalı
Durup dururken
Bir güldürmeli
Bir ağlatmalı...


Seviyorum Demedin...

Hapis bir kalple ayrıldım senden o kara gecede
Aşık olmuştum hemde,
çocuktum daha çocukluğumu yitirdim hasretinde
Her fırsatta tekrarlarken ben;seviyorum bile demedin bana,
Kuşkular içindeyken Kalbimdeki kor ateş sesinle alevlendi,
Ateşi söndürmeye deli çağlayanlara gittim,tas tas su içtim kesmedi,
Karlı dağlara çıktım çırılçıplak fakat dağlar eridi akşam oldu,
Hasretinin hançeri kalbime saplandı,öldüm.
Yanmaya başlayan kefenimi toprağa yetiştirdiler,
Fakat toprak tutuştu dünya cehennem oldu
KIYAMETİ GETİRDİ HASRETİN YİNE DE

SEVİYORUM demedin...........

Aşk dediğin çıkarmalı yüreğini
Saklandığı demir kapılar ardından...
Aşk dediğin;
Kaçıklıklar yaşatmalı
Biraz ihtiyarlıktan,
Biraz çocukluktan..

Beklerken gelmesini
Randevu yerine
Aşk dediğin
kokusunu getirmeli önce
burun deliklerine...

balık olmalı
sevdiğinin yüreğinde...
kıyılarına gelmemeli denizin...
ya geri dönmeli
ya ölmeli...

gecelerini kapatmalı hayaller
uykularını bölmeli
aşk dediğin
yatağına getirmeli
nerde olursa olsun,
ilk “günaydın”ı
ona dedirtmeli...

Yalnızlığın Dudagımdaki Tebessüm

Hüznün o en gri yerinde yaşadım seni.
Orda hep başı eğik umutlar vardı,
Çölün derin suları kadar imkansızdı gözlerin,
Alabildiğine sığdırdım içime o amansız yalnızlığı,
Çünkü orda yıllarım vardı...
Oysa zaman dediğin neydi ki?
O geçmek bilmeyen gecelerin kuytuluğunu yutan zaman
Seni bana getirmedi.
Öyle çok bekledim ki seni...
Sonunda içimdeki sen tükendi.
Ve anladım ki sen,
Denizde yanan ateşler kadar zamansız
Yalnızlığın dudağındaki tebessüm kadar imkansızsın...