Ve büyük gün geldi çattı. Kuzey 15-16 yaşına geldiğinde, arkadaşlarıyla futbol muhabbeti yaptığında, Beşiktaş konusu açıldığında bu günü yani 19 Nisan 2009 Pazar gününü anlatacak onlara. Aslında belki de hatırlayacağı bir iki görüntü olacaktı hafızasında. Ama süper babası ona bir kıyak daha yapıyor ve o günü, fotoğraflarla ve videolarla belleklere kazıyor.
Kuzey doğduğundan beri bu günü bekliyordum babası olarak. Oğlum büyüyecek ve onu bir Beşiktaş maçına götüreceğim diyordum, ilk adımı attık nihayet bu konuda. 19 Nisan 2009 Pazar günü Beşiktaş-Bursaspor maçı için bilet aldım. Maça, annesi, ben, Berkant abisi, kanka Gökhan ve onun Cinconlu eşi Elif ile gittik.
Maça gitmeden önceki 1 hafta boyunca, Kuzey’e devamlı, onu Beşiktaş maçına götüreceğimi, orada şarkılar söyleyip, eğleneceğimizi anlattım. Haliyle sevindi, hatta her anlatışımda, hadi baba, şimdi maça gidelim dedi. Düşünün içindeki Beşiktaş sevgisini.
Pazar günü geldi çattı, sabah kalktık kahvaltımızı ettik, Kuzey’de yanımızda olduğundan, tribünde, güzel ve bizi sıkıntıya sokmayacak bir yerde oturmanın planlarını yaptık ve çıkış saatimizi ona göre ayarladık. Evden çıkmadan önce, evdeki herkes Beşiktaş formasını giymişti, Kuzey dahil. Hatta o ekstra, Beşiktaş şapkasını da takmıştı.
Stada gitmeden önce, 6 muz, 4 bisküvi, yarım kilo susamlı simit, yarım kilo çekirdek, ıslak mendil vs gibi, Kuzey’in ihtiyacı (ya da bizim ihtiyacımız mı demeliyim) olan herşeyi çantamıza doluşturduk.
Saat 16:30 gibi stadın oradaydık. Arabayı park ettik ve Cinconlu Elif ile buluşmak için beklemeye başladık. Ancak cinconlu Elif, baktık ki biraz gecikecek, biz stada doğru yol aldık ve Elif’i bekleme görevini, eşi Gökhan’a devrettik.
Saatler 17:00 ı gösteriyor ancak halen stada alınmadan, kuyrukta öylece bekliyorduk. Bu arada, ben telefondan maç saatine bakarken, maçın aslında 19:00 değil 20:00 de olduğunu görünce beynimden vurulmuşa döndüm. Ufak bir stratejik hata yaparak, 1 saat önce gelmiştik stada ve 2 saat yerine 3 saat beklemek zorundaydık tribünlerde. Olsun çok da dert etmedik, ne de olsa Kuzey ilk defa Beşiktaş maçına, İnönü’ye geliyor ve ilk aşkın kokusunu içine çekiyor olacaktı. 2 saat yerine 3 saat bile beklenirdi bunun için. Stada girdik ve ilk gelenlerden olduğumuz için, istediğimiz yer de rahatça yer bulduk.
Maç öncesi, tribünler yavaş yavaş dolmaya ve muhteşem bir atmosfer oluşmaya başlamıştı. Kuzeyle birlikte, ufaktan tezahüratlar yapmaya bile başlamıştık. Sahaya her çıkan için “Baba, bu ağabeyler mi maççılar” diyerek beni uzun bir süre hayattan bezdirse de, bu kutsal görevin ağır yükü altında, bu işkenceye katlanmayı, kendime bir görev biliyordum.
Hep birlikte, tezahüratlar, şarkılar söyledik. Kuzey maç boyunca , 2-3 mt ilerimize devamlı bakıyor, arada görmek istediği kişiyi görebilmek için, bin öne gidiyor, bir arkaya gidiyor, sağ dönüyor, yere eğiliyordu ki, neyi daha doğrusu kimi görmeye çalıştığını keşfettim. Çakal Kuzey, o sırada, babasıyla maça gelmiş olan Yavru Kartallardan 5-6 yaşlarındaki bir kıza takılmış ve onu fena halde kesiyordu. Kuzeycim kime bakıyorsun öyle dediğimde sesini çıkarmıyor, yoksa oradaki kıza mı dediğimde, kusur işlemiş gibi kafasını öne eğiyordu. Maç boyunca kah sahaya, kah kıza bakarak maçı tamamladık. Sonuçta Bursaspor ile 0-0 berabere kalmış olsak da, ailecek, maçtan, daha doğrusu Kuzey’in bu durumdan memnun olmasından ve “Baba yine maça gelelim” demesinden, ben büyük keyif aldım. Böylelikle, ben en büyük arzularımdan birini gerçekleştirmiş oldum, Kuzey’de artık gerçek ve tescillenmiş bir Beşiktaşlı oldu.