[Psimist]

Rüyalarım var, uyanmak istemediğim...

Düşlerim var, her seferinde elimden düşürüp kırıverdiğim...

Kabuslarım var, hıçkırıklarımla uyanıp kendime kapanıverdiğim...

Ve sen varsın, ne hissettiğimi anlamadığım, bilemediğim...


Her seferinde aynı yere sana dönüyorum. Seni her seferinde başka kollarda buluyorum.
Saçımı okşamıyor, kabuslarımdan uyandığımda beni teselli etmiyor, aşkım demiyorsun!
Yalnızca “seni seviyorum” diyorsun. Bu ne kadar doğru, bunu bile bilmiyorum.
Unutmadan dostluğumuz var bir de. Dostluk dediğimiz ise bizi birbirimize bağlayan bir yağlı urgan...
Canımızı acıtan ama yinede öldürmeyen yaşatan...
Sığındığımız ve bahanelerle birbirmize koşmamızı sağlayan koca bir yalan!!!


Neden bu urganı çıkarmıyorum boynumdan? Seni niye çıkarmıyorum, çıkaramıyorum aklımdan?
Bulunmaz hint kumaşı değilsin ama gönlüme söz geçiremiyorum. Seni deli gibi seviyorum işte!


Beni bir gün seversen, bekleyeceğim...

Beni bir gün ortak etmek istersen yaşantına, geleceğim...

Beni bir gün sürgün edersen kalbinden, benim ipimi o gün sen çekeceksin.