[dumanx77]

Çocukken geceleri yildizlara bakardim... Basimi gökyüzüne kaldirir heyecanla
yildizlari sayardim; kaçinda ask vardi, kaçindan böyle görünürdü gökyüzü,
kaçinda denizler bu kadar güzel ve kaçinda ask maviydi...

Yillar sonra senin gözlerinde gördüm yildizlari... Gözlerinde o çocukluk
heyecanimi yasadim yeniden. Mavi denizleri, mavi gökyüzünü, mavi aski
gördüm...
Belki de onun için sen gözlerini kapattiginda sönüyor yildizlarim...

Gözlerinden bir yol çizdim kendime, yildizlara tutunarak ulastim aska... Ask
maviydi; gözlerinde aska bulandim... Simdi belki de bu yüzden; gözlerini
kapadiginda yolumu kaybedisim...

Siirler okurdum gökyüzüne bakarak; nefesimden cam bugulanirdi... Adimi
yazardim
o siirli buguya, yaninda bir bosluk birakarak... Sonra yanina eklenecek mavi
askimi hayal ederdim saatlerce... Söyle olmali, böyle bakmali, böyle
konusmali...

Simdilerde gözlerine bakarak siirler okuyorum içimden, sen duymuyorsun...
Gözlerinin bugusuna adimi yaziyorum, yanina da mavi askimi; yani seni...
Kapasan
gözlerini, bugusu silinecek, adim silinecek gözlerinden, ask silinecek...

Bir siir okuyorum soguk cama yaslanip;

“Yoklugun cehennemin öbür adidir
Üsüyorum kapama gözlerini” diye biten...

Simdi gözlerini kaparsan; gözlerindeki yildizlar sönecek...
Simdi gözlerini kaparsan; maviler çok üsüyecek...