[Mehmet]

bugün cok uzaklardan bir telefon geldi. eski kız arkadaşımdan. uzun yıllardır ( 15 yıl)görüşmüyorduk.başından 2 talihsiz evlilik geçmiş. birinci evliliğinden 2 cocukla ortada kalmış, koca hapiste. cocukları babaanne almış bakıyo. hayırsız bir babası.zavallı bır annesi var. tutuncak dal ararken 2. evliliği yapıyor ve 6 ay sonra eline 3 kuruş para sıkıştırılıp uzak bir şehrin otogarında yapayalnız bırakılıyor. işte ordan bugün beni aradı ve bir çırpıda bunları anlattı.
sesi titriyordu, zor durumdaydı, yanıma gelip birkaç ay kalmak ve ona bir iş bulmamı istedi.
cok üzüldüm anlattıklarına , iyi bir insan çünkü, hiç bir kötülüğünü görmedim.
ama evli olduğumu söyledim, şimdi benim yanıma gelse bir sürü problem cıkıcak, eşimide seviyorum.bunu ona anlatamam. o kızada yardım etmek istiyorum, ne yapacağımı şaşırdım. eski kız arkadaşımdan hiç bir beklentım yok, sadece yardım etmek istiyorum ama elimden bir şey gelmiyor. bu beni cok üzüyor. düşenin dostu olmazmış derler ya doğruymuş.kendimede kızıyorum aslında, bir şey yapamıyorum. içim acıyor. zavallı bir kadın uzak bir şehirde yapayalnız.nereye gideceğini ne yapacağını bilemiyor, ve ben gelme dedim.
aynı durumda ben olsaydım o ne yapardı acaba. cevabı acıtıyor zaten.
eşimide seviyorum, napcağımı bilmiyorum. bu olanlar onunda benimde suçum değil. çaresiz kalmak kötü.
hayatta bir cok şey yaralar beni, en çok ta hüzünlü kadınlar. ve bu hüznü güzel bir aksesuar gibi üstlerinde taşırlar. işte böyle bir kadın o. Gururlu mağrur, yardım isterken bile mahcup. .