sözlerim bile yorgun düştü artık...nedeni yok gibi içimdeki hüznün...
belki , belki de yitirdiklerim son bir kez çırpınıyor yüreğimde...duymazlıktan gelmeye çalışıyorum...
dilimde eskiden kalma bir melodi...nerden çıktı şimdi bu..
herşeyi unutmaya çalışırken neden tekrar tekrar kanıyor benliğim..
neden silinmiyor yaşananlar...
düşünüyorum da ne kadar masumca sevmişim seni..tüm hoyratlığına rağmen hemde..
sanma sana karşı hala birşeyler hissediyorum..ben sadece yitirdiğim bugünüme ağlıyorum..
kaybettiğim yanım için yas tutuyorum..
hani diyorum sende beni sevmiş olsaydın yine bu kadar sever miyim acaba seni ?
bilmiyorum !! sanırım senin vazgeçilmezliğin ulaşılmazlığındı..
son noktayı koyduğumda bu aşka benim için gerçekten bitmiştin aslında..
işte herşey de burda tersine döndü yaa! şimdi ben senin için vazgeçilmezdim..
ama neden ?? insan sevmediği birini kaybetmemek için neden bu kadar uğraşır...
buna tek bir cevabın vardı sende bulduğum huzur..benim sende hiç bulamadığımı sen bende bulmuştun...
hayat hiçte tahmin ettiğimiz gibi gitmiyo be sevgili...
bak bende bulduğun huzur en ufak birşeyde yalan oldu..tıpkı senin benim için vazgeçilmez olduğun gibi..
peki neden hala sana yazıyorum diye sorabilirsin?
söyleyemediğim o kadar çok şey oldu ki sana belki de böyle haykırıyorum yaşadıklarımı...
bir gece daha bitiyor ömrümüz de. , başka şehirlerin tenhalığında ama aynı gökyüzünde...
gözlerim yine uykusuz , yine yorgun....
isyanım sadece kendime...
__________________  |