[Mehmet]

Ömrümüzün yaprakları düşüyor gün ben gün üstümüzden. Neler neler bırakmıyoruz ki geçmişe anı olarak kalsın diye. Günler geçiyor biz büyüyoruz olgunlaşıyoruz deliriyoruz sabrediyoruz… diye uzar gider insana dair ne varsa yaşıyoruz ordan buradan kırıntı kırpıntı anlarımızda. Para biter sınırlıdır ya hani. Harcıyoruz zamanlarımı. Nasıl olsa geliyor bize. Harca harca dur. Bozuk para gibi harcıyoruz yaşamlarımızı. Boza boza harcıyoruz kendimizi bedeli ise kendimizden başka ne olabilir. Uzak yaşamlar yakın oluyor kimi zaman. Kimi zamansa yakın yaşamlar uzak oluyor. Yaşam bu ne varsa içine alıyor. Mide gibi, masa gibi, ne koyuyorsak alıyor işte. Bazılarını sindirebiliyoruz bazılarını sindiremiyoruz. Bazı şeyler bizi besliyor bazı şeyler de zehirliyor. Doymak bilmiyor mide gibi yaşam torbası da. Süreklilik istiyor düzen istiyor. İstiyor. Dipsiz bir kuyu gibi.



Sistemler vardır düzen getirmek için, kaostan kurtarmak için insanları. İnsanlar kurarlar sistemleri insanlar için. Her konuda, her alanda bir sistem inşa etmeyi becermiştir insan. Ve her sistemin çarkları var döner durur. Çark dönerken öğütür içinde insanları, ruhları, bedenleri. Kan damlar, yaş damlar. Onlar olmasa çarklar dönmez. Kan akmayan sistemler var mıdır ki. Niye sistemler içine alır yok eder ya da yok etmeye çalışırlar. Yeterince güçlü olanlar, alavere dalavere işlerinde bulaşanlar vb. ezilmeden devam edebilirler. Ne olursa olsun sistemlerin insanı yok etmelerine izin vermemek gerekli. İnsan o aradığı gücü kendinde bularak yoluna devam etmeyi bilmeli. Kendinden emin olarak. Vazgeçmemeli. Yolda bir kere düştü diye çocuklar koşmaktan vazgeçerler mi hiç . Vazgeçmezler. Bir parça yaşanılan çocukluk saklı kalan çocukluğa izin vermeli onu olgunlaşmış haliyle koşmasına izin vermek gerekli. Yaşam en güzel, en acı oyununu oynasa da pes etmemeli. Taşa kızmak yerine önüne bakmalı. İleriye daha ileriye daha daha.. Ancak o zaman uzağı görebilir. Geriye dönüp baktığında kimbilir belki de o taşa teşekkür edecektir....