[stephanie alanis]

Şu şairler ne garip insanlar
Durup durup sevdiklerini anlatıyorlar satırlara
Alev alev yanan gözlerinden,
Vazgeçilmez dudaklarından bahsediyorlar hep,
Birkaç satırla tarif ediyorlar sevgilerini

Olur mu ya!
Böyle sevgi olur mu hiç
Ben de anlatmak istiyorum bazen
Birkaç kelime karalıyorum kağıdıma
Ama nedense olmuyor

Bir türlü seni tarif edemiyorum,
Sendeki karmaşayı anlatamıyorum
Kendim bile bilmiyorum nasıl anlatabilirim ki

Kelimeler yetmiyor;
Bir avuç çamur alıp şekil veriyorum,
Seni anlatsın diye
Çamurlar ellerime yapışıyor hep
Sonsuzluk oluyor, zaman oluyor,hayal oluyor da
Bir türlü sen olmuyorsun

Seni hayal ediyorum geceleri;
Seni düşündüğüm gündüzlerden sonra
Tamam sana gülmek yakışıyor ama
Hep beni ağlatmak niye?

Olur mu ya!
İnsan sevdiğini üzer mi hiç?
Ellerin giriyor koynuma sabaha karşı
Her yanımı sen sarıyorsun sımsıcak
Nefesin sarıyor, tenin sarıyor
Ve seninle birlikte tekrar uykuya dalıyorum

Ne kadar sürecek bu karmaşa;
Nereye kadar?
Yeter artık seni anlattığım
Biraz da sen anlat beni gökyüzüne
Biraz da sen konuş yağmur damlalarıyla
Ne olur biraz da sen ağla yokluğuma

Bende ağlayacak hal kalmad