[dumanx77]

Masumduk...hiç bir art niyetimiz yoktu... biz kardeştik...
bahar kadar, çiçek kadar sevmiştik... sizi, sizleri...
umudumuz hiç bitmedi yine bahar ve kardeşlikten yana...




alabildiğine bir renk cümbüşüydü sana varan yollar...
ben en temiz olanını seçtim... sonun da hiç acı olacağını düşünmeden ,
her adımımda sana geldim... alabildiğine özgür ve alabildiğine hür...
öyle sevdalı , öyle deli... ellerine yeni bir oyuncak verilmiş
çocuk gibi... ben bu gün renklere bezendim...




uçtum uçtumda... bir kelebek gibi değil...
daha çok bir kartala benzerdi yelelerim...
belki bu yüzden inceliği hiç öğrenemedim...




bir kıyıya terkedilmiş tekne kadar yalnızlık vardı zulamda...
onuda bir bakışınla sen aldın... şikayetçi misin ? diye sorarsan...
hayır, ben daha önce kıyına neden yanaşmadım diye kızgınım
kendime aslında...




sen misin ? o duvara yaslanmış turuncu kokan kız...
yoksa masumiyetin mi ? seni yalnız mı bıraktılar ?
çabuk mu büyüyeceksin yoksa; sende benim gibi bir başına...



bana biraz nefes verirmisin ?
biraz da serinlik ? hey gökyüzü... ve hey su...



ne sen varsın şimdi ? ne de zaman ...
en son hatırladığım bir gidişin vardı onunla...
ardına hiç bakmadan... bana kalan yine siyah bir zaman...



çocuğum, umudum...
ufacık ayakların, büyük sevgilere adım atsın...
belki insanlık (kaybolan) senden utanır...