[merev]

Hayat tüm sorularıyla koşarak üstüme sıçrıyor ben veremediğim cevaplarla kendi kendimin hapsinde bir deli çırpınışta kurtarılmayı bekliyorum.
Öldü sanılan bir zehir dolaşıyor hücrelerimde pis bir mikrop gibi hissettirmeden yavaş yavaş yok ediyor beni..
Karanlıklar dan doğru bir ışık görüyorum bazen aniden.
Kalkıp nefes alıyorum evet hala yaşıyorum. penceremden sokakları izliyorum kimi zaman,
Kol kola yürüyen sevgilileri koşup oynayan çocukları seyredip düşlerimde geçmişle gelecek arasında akıtıyorum zamanı
Sonra yazıyorum evet yine seni yazıyorum ben kocaman bulutlar arkamda kaldılar artık sessiz bir yaz yağmuru geriye kalan yavaş sessiz ve güzel..
Sen varsın yani saatlerimde günlerimde bu koca ömür sende artık avucunla sımsıkı tutmaktasın beni
Fark edemesen de sen tüm bunlar ardından kala kalan ben ve sana duyulan özlemden ibaret yani duymaya alıştığın birer cümleler..bugünde bitti i avuçlarının arasından bir ben daha kayıp gitti sen fark edemesen de yavaş yavaş son buluyorum
Sen yepyeni başlangıçlara koşarken avucunda tuttuğun ufacık umutları düşürmeden koşuyorsun
Sanıyorsun oysa bugün bir tane daha çekip gidiyor senden gökyüzünden kayan bir yıldız gibi oda son buluyor bu gece
gök yüzünde hiç yıldız olmadığını düşünsene?
Avuçlarında benden hiç bir şey kalmıyacak yavaş yavaş gitmekteyim sense benle devam ettiğin yeni hayatta yapayalnız kalacaksın!