[Gokhan]

Beşiktaş’ın rengini belirleyen, uzun zamandır her bileşeninden çok daha fazla yönetimi. O nedenle, kimse kadroya bakıp, teknik direktöre bakıp, bu takım bu sezon şunu yapar, bunu yapar diye bir kestirimde bulunamıyor.

Geçen seneki şampiyonluk benim açımdan fazlasıyla şaşırtıcıydı, rakipleri tamamen meydandan çekilince başardılar. Onu bile, Sivas ve yeni yapılanan Trabzon’la epey boğuşarak elde ettiler. Ama bunun da Beşiktaş’a fazladan bir maliyeti oldu: Olup biteni değerlendirmekle ilgili bir meziyeti olmayan idare bu şampiyonlukla doğru yolda oldukları sanrısına kapıldı ve bunu yaydı. Taraftarın bir bölümünü, belki belli bir kesimi inandırdılar ama, meselâ Mustafa Denizli’nin bu coşkuya pek kapıldığını sanmıyorum.

Şampiyon takım, arkada kalanların yetişme hamlelerine karşın, yerini korumak için iyi birkaç transfer yapmak zorunda kuşkusuz. Üstelik, önceki sezonu biraz özgün nedenlerle geride geçiren Fenerbahçe’yle Galatasaray’ın bu sezon yeni atılımlar yapmadan da, şampiyon Beşiktaş’a yetişecek kapasiteye sahip olduklarını düşünüyorum. O nedenle, Beşiktaş’ın yerini koruyabilmesi için eksik gedik kapamaktan daha teferruatlı atılımlara ihtiyacı olmalıydı.

Şimdi yönetimin yaptıklarına bakalım: Dört bek, (Erhan, Rıdvan, İsmail -5,5M, İbrahim), bir stoper (Ferrari -4,5M), bir ön libero (Fink), bir forvet (Nihat -4,5M) ve nihayet bir 10 numarayla (Tabata -8M) transferi kapattılar. Gönderilenler arasında ise Gökhan Zan, Zapatochny, Cisse ve Delgado dikkat çekiyor.

Bu liste kendi içinde çok özel bir anormallik taşımıyor. Ama iki şey dikkat çekici: Birincisi, şampiyonluk, hele Şampiyonlar Ligi’nde bir şeyler yapmayı hedefleyen bir takıma vites atlatacak bir gelişme göze çarpmıyor. İkincisi, parantez içinde Euro üzerinden yazdığım bu transferlerin sırf bonservis maliyetlerinin (22,5M Euro) uçukluğu...

Gidenlerle gelenlere bakıp takımdaki iyileşmeyi bulmaya çalışalım: Ferrari’yle Gökhan Zan farklı meziyetlere sahip iki stoper ama, Gökhan Zan sırf boyuyla bile, Ferrari’ye göre daha özel bir futbolcu. Üstelik Türk... Tabata’nın Delgado’yla yer değiştirdiğini düşünürsek, Tabata’nın çok daha cambaz olduğunu kabul etmek zorunda kalırız ama, 29 yaşına gelene kadar yaptıkları onu da Delgado’dan çok yukarı taşımıyor. İyimser değilim ama yine de pay bırakıyorum, Beşiktaş’taki macerasını görmeden değerlendirmemek lazım. Cisse Fink değişikliğinin de takımın seviyesini yükseltecek bir hamle olmadığını gördük. Arada, Beşiktaş’a geçtiğimiz sezon epeyce puan kazandıran bir Zapatochny kaybı var.

Bir de kazanç diye, Nihat meselesi var: Onu satarken 30 yaşına kadar yapabilecekleri için Beşiktaş ne aldıysa, türlü kronik sakatlığıyla 30 yaşından sonra yapabilecekleri için de aynı parayı vererek geri aldı. Yetenekli, ama şimdilik bir faydasını görmedik.

Burada ilginç olan bek bolluğu. Dört bek birden transfer edilmesi, Mustafa Denizli’nin spesifik bir derdine derman aradığını gösteriyor. Ortasahayı savunması güçlü iki oyuncuyla tutan Denizli’nin belli ki kanat akınlarına, dolayısıyla da bek desteğine ihtiyacı var. Ama dört beke birden mi? Bunların da en az ikisinin atıl kalacağı muhakkak.

Böyle bakınca, ben bir iyileşme bulamadım doğrusu. Takıma fazladan bir güç katmamayı 22,5 milyon Euro’ya mal etmek de, azımsanır bir yöneticilik olmasa gerek.

Dolayısıyla:

Ligde dört haftayı geride bıraktık. Beşiktaş 3 gol attı, 1 gol yedi ve tek maç kazanabildi. Bu arada, Galatasaray’la Fenerbahçe kadrolarının hakkını vermeye başladılar ve aynı dönemi kayıpsız geçtiler. Böylece sinirler gerildi. Mustafa Denizli’nin kargalı demeci, yoğun sıkıntısına işaret ediyor. Hakem mevzuunda şikâyetler bilhassa ve nedense medya mensupları düzeyinde ortaya çıkmaya başladı. Şimdi umutların bağlı olduğu iki şey kaldı; Tabata ve Şampiyonlar Ligi. Ama her ne kadar Denizli’nin takımın form grafiğini Şampiyonlar Ligi’nin başlangıç tarihine bağlı bir gelişme trendine tâbi tuttuğuna inansam da, ben takımda enikonu bir iyileşme olması için rasyonel bir sebep göremiyorum maalesef.

Can Belge