Kişisel ifadeler kayboluyor.
Saçlar boyanıyor, yüzler geriliyor, şişirilmiş dudaklara ister istemez arsız bir ifade yerleşiyor.
Ve artık herkes gökyüzüne doğru yaşlanıyor.
Yer çekimine karşı eninde sonunda kaybedecekleri bir yarış için zavallı insanlar canla başla direniyor.
Çok doğru,katılıyorum Livaneli'ne...Hatanede yattığım dönemde yanıma bir bayan gelmişti.(Plastik Cerrahi bölümünde tedavi gördüğüm için yanımdaki yatağa estetik için bir çok bayan geldi gitti.) Kadın gözaltındaki kırışıklıklarından rahatsız olduğunu söylüyordu.Annemle ben bakıyoruz kadına hiç bir şey yok,ne kırışık ne bir şey...Takıntı haline getirmiş kadın...Ameliyata alınmadan önce tahlilleri yapıldı kadının şekeri 400 çıktı.Şeker komasına girecek kadın haberi yok ve de ameliyat olmak istiyor.İki ay sonra şekerini kontrol altına almış bir şekilde yeniden geldi ve ameliyat oldu.Ameliyat sonrası kadına baktığımda kaşları inanılmayacak kadar yukarı kalkmıştı.Gülmemek için kendimi zor tuttum.Sürekli aynaya bakıyor ve bana Hazel acaba bunlar iner mi diyor? Ne bileyim ben ben canımla uğraşıyorum,durumum oldukça kritikti,kimsenin estetik operasyonunu düşünecek durumda değildim yani.Kadının yüzüne baktığınızda şaşırıyor mu,üzülüyor mu,seviniyor mu anlayamıyorsunuz,ifadesiz bir kadın...
Burhan Altıntop'un Makbule'ye dediği gibi ne kadar uğraşırsan uğraş yerçekimine karşı koyamazsın.
