Günler, aylar geçince toparladım kendimi, yeniden nefes almaya başladım. Güneş yüzüme vurunca gülümsemeyi, dostlarla kahve içmeyi,hatta ufak tefek flörtlerle yeniden aşka inanmayı hatırladım.
Bende bıraktığın izleri, aşka inançsızlığımı, yıkılan hayallerimi, parlamayan gözlerimi, yani benden eksilttiklerini bir kenara koyalım. Ben yeniden ayağa kalkıp yürürüm ama dönüp bir bak kendine, ne kadar yoksul kaldın. Sen, birinin sahip olabileceği en büyük serveti kaybettin, büyük bir aşkla seven birinin kalbini…
İçinde kendimi bulduğum yazılardan biri daha ablam, teşekkürler paylaşım için
