[ÖLÜMÜNEBJK]

Ölümü okşuyorum sensizliğin bile sırt çevirdiği kahpe karanlık bir gecede.
Uykularım peşin fiyatına alabildiğince taksitlere bölünüyor.
Sensizliğin bırak borcunu günlük faizinin bile altından kalkamıyorum.
Yollar o kadar uzun geliyorki artık bana sanki ben yürüdükçe onlar uzuyor ama onlar uzadıkçada ben kendimi yürümekten alıkoyamıyorum.
Ama artık taşıyamıyor ayaklarım ağır hayat şartlarına yenik düşmüş bedenimi.
Yüreğim hapis yattığı göğüs kafesinde birkaç ömür önce öldü.
Hiçbirşey hatırlamıyor kafamda boşyere alan işgal eden beynim.
Seninle tanıştığım o salıertesinden başka.
Kapıyı çalmadan girmiştin hayatıma.
İşte o andan beri tekliyor zaman.
Bir ileri gitse iki geri sarıyor.
Ama asıl mesele bunca yaşanmışlık arasında ben halen hişbirşeyi anlamış değilim.
Şaşırma , demiştim sana beynim boşuna yer işgal ediyor diye.
Artık kibrit yansa volkan sanıyorum , nefes alınsa kasırga.
Ama cehenneme düşsem be bir fırtına çıksa herhalde herhangi bir yaz gününe ait , şu uzayan yollarda yanımdan esip geçen bir bir meltem sanırdım.
Neden millet sıcaktan bunalırken benim başımda bulut
bulutlar volta atıyor?
Hayatım yanlış benim.
Annem keşke beni doğururken bir kullanma klavuzu verseydi bana "
HAYATI KULLANMA KLAVUZU " diye.
Belki o zaman anlardım her yüze gülenin dost olmadığını , her iki ayaklının insan olmadığını ama yok işte.
Burdan sesleniyorum yetkililere ya bana yeni bir hayat verin kullanma klavuzu ile beraber yada alın bu tarihi geçmiş hayatı benden.