[kartalkopat]

Ben özleminin yanı başındayken, sen ardına bakmadan ‘gittin’… İçim cız etti, sesim çığlığım oldu…Ama ‘gitme’ diyemedim…Oysa ne çok isterdim bu iki hecenin yüreğinde yankılanmasını…

Ağla yaralı kalbim, hepsi yalan…
Ağla, bir avuç küldür elde kalan…


Aktıkça gözyaşım, soluğum kesiliyor…Şimdi onca insanın içinde çırılçıplağım…
Tanıdığım, tanımadığım herkes görüyor içimi…

Yaralı yaralı, yaralı kalbim…

Susmuyor acı’m…Arttıkça sensizliğim, sızlıyor dört bir yanım…En çok ta yüreğim…
Ben, acıya rağmen hergün yeniden ve yeni baştan seviyorum seni ! Durmak bilmiyor özlemin…Oysa…

Dokunduğun el yalan…
Sakındığın gül yalan…
Sel akar kum olur geriye kalan…

Sende inandığım ne varsa yalan eyleyip te gittin ! Bende değil hayallerin şimdi…
Sen gittin, ben sustum çaresizliğin ellerinde… Ne kaldı ki geriye ? Gidişini anlasam neye yarar ? Duymak istemiyorum ki ben sensizliği ! Anlamların kaybolduğu yerde gerçeği yaşıyorum ben…
Sen; kıyamadığım, düştün yüreğimden acı acı…Yanıyor, yanıyor içim…

Ağla yaralı kalbim, hepsi yalan…
Ağla, bir avuç küldür elde kalan…

Sonu yok, sözü yok, gücü yok gözyaşlarımın…Ağlıyorum, ağlıyorum ve ağlıyorum…
Şimdi hiçbirşey bilmiyorum…Sende kaldı bildiğimi sandıklarım…Bana bir tek ‘yalan’ kaldı !

Yaralı yaralı, yaralı kalbim…

Yangınlarda çırpınıyor yüreğim…Sende tutuklu kalan yanlarım ağlıyor…Acıyor, acıyor içim…
Elimde yaşamı tüketmiş bir beden…Gözlerimde yağmur…
Sadece yaşıyorum, yaşamak denirse buna…


Gittin…

İki hece, tek kelime…

Altı harfte sensizlik yazıldı yüreğime !