[gozde_]

Futbolun sadece erkek işi olduğu, dolayısıyla da fanatizmin yalnızca erkeklerin sahip olabileceği bir delilik olduğu doğrultusunda genel bir kanı var. Neden diyecek olduğumda, “kadın küfür etmez, topu yalnızca mahalle arası voleybolla yakar top oynamak için kullanır, tek başına o kadar erkeğin arasına girmez aman ne kadar da ayıp”… Evet sene 2010, milenyumu geçeli çok olmuş ama zihniyet aynen kalmış. Hiç kimse kusuruma bakmasın, tribüne girer satılmış hakemlere küfürümü de ederim, çıkar evde fasulyemi de ayıklarım. Kaleye de geçerim (bkz. Ece Turnuvası 2011) onca erkeğin arasına tek de girerim. Çünkü takımdaşlarım benim neden orada olduğumu, birinin bacısı kızı olduğumu bilir ve bunun bilinciyle davranır. Bugüne kadar bana aksini düşündürtecek hiçbir şey olmamasına rağmen hâlâ değişmeyen yargılar var. Şöyle ki; bu yoğun Beşiktaş gündemime tanık olanlar imalı imalı “ne iş” diye sorarken, şurada yazdığım birkaç satır yazı da gene çevrelerden “kız gibi davran azıcık” eleştirileriyle beni karşı karşıya bırakıyor. Cevabımsa hep aynı, bu sevdanın arkasında sanıldığı gibi ne bir erkek, ne anne, ne baba, ne de bir çıkar var. Tamam kabul ediyorum, mantıklı bakarsak 20 tane koca koca insanlar bir topun peşinden koşuyor, iki tanesi de o topu yakalamaya çalışıyor. Saçma sapan, terden vıcık vıcık olmuş kıpkırmızı suratları izlemekten ne zevk alıyoruz değil mi efendim? Değil işte! Hayatımızın yüzde kaçlık kısmı mantıklı ki? Veya aşık olduğumuzda aklımızın yüzde kaçı başımızda kalabiliyor ki? “Çok sevdik be abi!” başka söze gerek bile yok aslında. Siyahıyla beyazına, asi ruhuyla kartalına, daha yeni konuşmaya başlamışken Metin’iyle, Ali’siyle Feyyaz’ına aşık olduk. Ama acı ama tatlı gözümüzden yaş eksik olmadı. Ne yağmur ne soğuk dinledik, ne baba sözü ne sevgili yasağı koştuk geldik sana Beşiktaş’ım… Şimdi eğer böylesine sevmekse taraftarlık, bunca gönülden bağlı olmaksa “biz kadınlardan âlâ taraftar mı olur” der, mırıldanmaya kaldığım yerden devam ederim: Beşiktaş’ım benim, biricik sevgilim, söyle senden başka, kimim var benim…