[Akdora]

Bizler sıradan insanlarız demiştik daha önce; hala da öyle demekteyiz.

Yaşama, yaşamaya dair kaygılarımızla; sevinç ve acılarımızla yoğrulmuş sıradan yaşamlarımızı köklendirmeye çalışırız sürekli ta ki sökülme vakti kaçınılmaz olarak gelene dek.

İlişkilerimizde zaaflarımızı sular, bağlılıklarımızı yeşertip onları örtmeye çabalarız her sıradan insan gibi.

Bazen kör kör bakarız hayata bazen çok açıkgöz oluruz.

En yoğun gürültüler içerisinde huzur bulduğumuz da olmuştur, ayın batışından rahatsız olup kavga çıkardığımız da.

Çok bilenler der ki hayat sadece siyah ve beyaz değildir, bir çok gri tonlar da mevcuttur…

Eyvallah eyvallah olmasına da

hayat ilk beyaza gözünü açar ve mutlak siyaha kapanarak biter, gri tonlar, renkler vs vs hep detaydır bizim için.

Yaşam/ölüm tandemini hiç bozmadan, başka tonlar ya da renklerle rotasyona sokmadan oynarız biz bu hayatı.

İyi bir forvet bulduğumuzda çakarız golü en beyazından, bulamazsak yediğimizin ne renk olduğuyla ilgilenmeyiz pek; çünkü biliriz ki yaşamaya devam ediyorsak hala, daha siyaha çok var.

Hayatı bu olağanüstü sıradanlığıyla yaşarken karmaya çalıştığımız hamur “iyi insan” hamurudur.

Baktık ki hamur erkenden ekşimeye yüz tutar anlarız malzeme eksik.

İşte o zaman sıradanlığımızın altını çizmek gerektir kalın çizgilerle.

İşte o zaman sessizlik ya da gürültü dinlemeden çakmak gerektir kulaklara biz kimiz.

Ne zaman ki büyük sıradanlığımız beyaz bir pankart olmuş geliyorsa üstünüze üstünüze

Ne zaman ki yumruk kadar yürekler, yaşlı yorgun bedenler, kadınlar kızlar ve bebekler

sol yumruklarını sıkmış yürüyorlarsa kararlı ve sakin

Ne zaman ki görüyorsanız ölüm ve yaşamın bayrağı siyah ve beyazı o sıradan bedenlerin üzerinde

İşte o zaman anlayın ki biz,
hayata Beşiktaş katıyoruz.