[gozde_]

İlk Gün Gibi Beşiktaş Ulan!

Henüz bulunduğumuz hayatı bilmediğimizin, gerçeklerin farkına varmadığımızın yani ''küçük'' olduğumuzun söylendiği zamanlar. Oysa ki o zamanlarda başlamıştık biz Beşiktaş kavgaları etmeye. O zamanlarda başlamıştık kahve önlerinden kaçak maç izlemeye çalışmaya. Telvizyonu göremezdik. ''Gol !'' sesini duyduğumuzda kahve içinde Beşiktaşlı olduğunu bildiğimiz bi' abinin bu sesten sonra sevindiğini görmek yeterdi dünyaların bizim olması için.

Daha sonraları bi' abimiz tarafından elimizden alınıp, sokağa atılmasına rağmen inatla devam ederik misket oynamaya. O kadar önemsizdi bizim için kazanmak ve o kadar da önemliydi bizim için mücadele etmiş olmak. O zamanlar tanımlarımız böyle değildi tabii. Cikletlerden çıkan ''şöhret'' dediğimiz kağıtlarda diğer takım futbolcularını ayırıp çıkartacak kadar saf bi' sevdamız var yalnızca.

Sokağın altı ile üstü ''mahalle'' maçı yapardık. Mücadele ve teknik namına çok düşükte olsak ''ya yenilirsek !'' korkusu ile takımımıza Beşiktaş adını vermekten korkacak kadar büyük bi' sevda ile oynardık tüm maçlarımızı.

Rakibimiz topu 3 kere dışarı atarsa penaltı kullanırdık. Her topun başına geçtiğimizde ya Ferdinand olurduk ya Sarı fırtına Metin olurduk. Yenilme korkusu ile Beşiktaş adını vermeye korkmamıza rağmen her pas attığımızda Şifo olduk bizler, her top kaptığımızda Recep olduk. Biz her golde Sarı Fırtınaydık.

İlk okul zamanlarında ''Fenerbahçeli olmassan seni sınıfta bırakırım !'' şakalarına maruz kaldık hocalarımızdan. Bilmezdik şaka olduğunu, tek bildiğimiz ve bilmelerini istediğimizdi BEŞİKTAŞ !'tan başka kelam çıkmayacağıydı yüreğimizden. Poster bulmak imkansızdan da öteydi o zamanlar. Gazeteler yeterdi bize o zamanlar. BEŞİKTAŞ ! yazılarını makas ile en ince ayrıntısına kadar dikkat edecek kadar keskindi yüreğimiz.

..ve bi' o kadar da içten haykırırdık mahallede ki abilerimize; ''EN BÜYÜK BEŞİKTAŞ, BAŞKA BÜYÜK YOK !'' diye haykırırken.

Orta okul zamanlarımızda eksta bi' defterimiz ardı. Nadiren götürüldüğümüz ya da kaçıp gittiğimiz tribünden ve abilerimizden duyduğumuz bestelerimizi yazdığımız. Gazetelerde ki BEŞİKTAŞ ! yazılarını kesip yapıştırdığımız. Hangimizin defterinin yaprağı yetti, hangimiz aşkımızı sığdırabildik o yapraklara !

Lise zamanları aşkımızı sığdıramadığımız sıramız olmuştu. Her ne kadar aşkımız sığmasa da, en temiz yeri BEŞİKTAŞ ! yazmak için ayırmıştık. Okulu asıp kaçıp gittiğimiz maçlarımız, döktüğümüz göz yaşlarımız..

...ve sizler bilmelisiniz; bize ''küçük'' dedikleri zamanlarda inatçasına ''kocaman'' sevgi dolu hayallerimiz vardı.

Her birimiz, her gece, her başımızı yastığımıza koyduğumuzda İnönü'de gözümüzü açtık. Sağ açık olduk; ortalar açtık, kaleci olduk; son anda takımı kurtardık, defans olduk; çizgiden top çıkardık, forvet olduk; Beşiktaşımız'ı yarınlara taşıdık.

..ve yine bilmelisiniz ki; Biz hâlâ misket oyanayan çocukluğumuz gibi kupalara meraksızız. Biz o şöhret kağıtlarında Beşiktaş'ın dışında olanları söküp attığımız gibi inatçıyız ! Bizler hâlâ mahalle maçlarında ki kadar kara sevdalıyız !

Bizler kafamızı yastığımıza koyduğumuz ilk günden beri BEŞİKTAŞ için mücadele etmekteyiz.

ama Yeni AçıK'tan top çıkartıyoruz ama Numaralı'da sol açıktan bindirmeler yapıyoruz ama Eski Açık'tan gol olup yağıyoruz ama Kapalı'dan rakibe basıyor, avaz-avaz ortalar açıyoruz !

Biz hâlâ sizin yanınızdayız, ilk gün ki gibi BEŞİKTAŞ ! Yüklüyüz !

Aşkın bizi deli eyledi ulAn !

İlk Gün Gibi Beşiktaş Ulan!