[dogan_cordoba]

Nobre’nin eline çarptı diye verilmeyen Beşiktaş golünün üstünden kaç sene geçti bilemedim.
Düne kadar ASAŞ’ta oynadığımız son maçtı zannedersem
Berabere biten o kahır gecesinde
O son dakika iptal düdüğüyle
Beşiktaş’ın kaç yüzüncü bin (!) puanı çalındı kim bilir.
Tahini çıkmış zorunlu devlet memuru gibi
Savrulduğumuz dün geceki ASAŞ Stadı’nda
Hasretin koktuğu bir kalabalık vardı.
Gönüller bir olunca
Samanlık seyran olur misali
Ankara’daki Beşiktaş taraftarı özlemle koşmuştu,
Bize reva görülen patika yollu stada.
Türkiye’nin boş statlarına nazire yaparcasına coşkuluydu tribünler.
Coşku tavandayken ayaklar yere basmalıydı.
Bilic de öyle düşünmüştü ki
Oğuzhan ve Sosa’nın yokluğunda
Veli ve Atiba’yı defansın hemen önüne monte etmişti.
Taraftarın verdiği pozitif enerjiyle
Hırsla saldırdılar
Bir nefeste kaleye iniyorlardı.
Çok hareketli, hatta en hareketli Beşiktaş seyrediyorduk.
Verilmeyen penaltı
Direkten dönen top
Üst üste kornerler golü çağırıyordu ki
Serdar Kurtuluşun bir anlık gafletine
Kontra yiyen takım
Akabindeki kornerden golü yiyordu.
Hemen burada parantez açarak söylemeliyim ki
Serdar Kurtuluş’a her zamankinden fazla sahip çıkmamız gerekiyor.
O yüzden oklarınızı cebinize koyun lütfen.
İkinci yarının başlamasıyla Beşiktaş
Nefes aldırmayan değil,
Nefes bile almayan bir özveriyle rakibini abluka altına almıştı.
Demba’nın arka arkaya golleri gelmese
Sivas nefes dahi alamamaktan yığılabilirdi.
O derece yani.
Bir Beşiktaş taraftarı olarak
Rahat maç seyredememe hastalığımızın nüksettiği dakikalardaydık.
Beraberlik golünü yemiştik ki ablukadaki dakikaları yine başladı.
Bu sefer Olcay’ın, Demba’ya
“O köşeye sen atarsın da ben atamam mı!” dediği ana geldik.
Ve Merhaba lider.