Yüreklere kamçı
31-08-2004
Asaletin verdiği haz vardı suratlarında. Beşiktaşlı oluş ve o meşhur Beşiktaşlı duruştu ruhlarına altın apoletlerle yerleştirdikleri. Yürekleri dağ gibi yükseliyordu göğüs kafeslerinde. Terleri formalarında, alınları ak ayrılmışlardı da sahadan, hep boyunları bükük inmişlerdi soyunma odalarına. Üç diyar gezmişlerdi de deniz deniz, bir rüzgar çıkmamıştı ruhlarını serinletecek. Bıkmışlardı haftalardır onun bunun dediğinden. Kan damlayan kalemlerden gına gelmişti. Cevap sahada verilmeliydi.
Tribünlerde aşk, sahada hırs ilk göze çarpan mutluluktu. Olacaktı, olmalıydı. Bu sefer şırınga daha derine gitmeliydi. Maç başladığında gurbetteki aşıkların ilk buluşmasını andırıyordu tribünlerden yükselen o güzel tınılar. Ayağı devamlı gazda olanlar tribündekilerdi de ayağını frenden çekmeyi unutanlar hep futbolculardı. İlk buluşmalarında çekingenlik olurdu illa ki. Biz razıydık karasına. "İlle de ille" dedikçe gol yiyorduk habire. Beyin damarlarım "özgürlük" diye bağırırken, demir parmaklıkları zorlayan mahkumlara benziyordu. Ha patladı, ha patlayacak.
İçimizdeki sabırdı, bize dikilen. Ha çatladı ha çatlayacak. Strese yenik düşüyordu beynimiz, ama sesimiz gökyüzünü delik deşik ediyordu. Başınızı iki elinizin arasına alın ve düşünün: Cenk ediyorsunuz. Kaleniz düşmüş. Ve kalenin surlarına 4 bayrak çekilmiş. Her yer istila. Kale içi sinmiş, geri çekilmiş ama halk isyankar, hırçın ve ayaklanmış. Koymuş postasını, görmüş restini. Ve vermişler kamçıyı topçuların yüreğine. Saldırı başlamıştı. Sahadan ve tribünden. Azgın sular gibi kükremişlerdi, yanardağın eteklerine. Ve alkış tutmuşlar İbrahim Akın'a ve Carew'e... Ve sonuç malum. Yiğitler cenk meydanlarında ölürler. Can alırlar ve can verirler ecelsiz. Biz savaşanın hep yanında oluruz. Geri adım atanların asla... |