[sonatcan]

Rahmetli Vehbi Koc ile yapilan bir televizyon roportajiydi. Yillar önce...

"Param var, malim var, sanim ver, mevkim var; ama gel gor ki, iki kasik bulgur, bulgur pilavi yiyemiyorum" demisti uzuntuyle. Domatesli bulgur pilavinin yaninda tursu ve sogan cok uzun zaman once yasak edilmisti unlu isadamina. "Cok sukur bugunleri de gordum ama..."diye konusmasini surduren unlu sanayici "dunyanin en kudretli adami da olsan fark etmiyor..."diye eklemisti. Bir sogan, bir bulgur bazen nelere bedel oluyor

Emel Sayin'in hayatinin anlatildigi bir programdi. Cok genc yasta baslayan yolculugunda gücü, basarisi ve isiltisindan sonra bugün geldigi nokta konusuluyordu. Pek cok kadinin yerinde olmak istedigi güzel, basarili ve ünlü sanatci


"Bir tek seye sizliyor icim... Keske bir cocugum olsaydi"derken gözleri dolu doluydu. "Bana hep daha cok gencsin, önce isin, önce sanatin, daha söhretin basindasin dediler. Ama keske kimseyi dinlemeseydim. Keske kimseyi dinlemeseydim..."

Gani Mujde ile soylesi yaptigim bir programdaydik. "Cok kucuktum ve babam kendi kosullari icinde beni simartmaya ugrasiyordu" diye basladi anlatmaya.


"Bir bayram arifesiydi. Galiba kendi takim elbisesini verip bana bir elbise yaptirmis. Cok mutluydu o bayram; bana bir sey giydirebildigi icin. Ama ben elbiseden hic hoslanmamistim. Aglamaya basladim, ben bu cirkin seyi giymem diye. Babamin bana bakisini hic unutamam. Galiba en fazla alti yedi yasindaydim. Birden hic beklemedigim bir sey oldu ve babam bana hayatimdaki ilk ve son kez cok siddetli tokadini atti. Cok g ucenmisti bana. Aradan yillar gecti. Simdi Istanbul'un guzel manzarali evlerinden birinde oturabiliyor ve istedigimi alabiliyorum. Babam oldukten sonra bir gun, babamin o bakisi geldi aklima. Keske geri donup o sayfayi silebilsem, oyle isterdim ki... Babami mutlu edebilseydim."


Üzerinden cok zaman gecti ama yine de tereddüt ettim simdi yazip yazmamakta... Bir cesaret yaziyorum;

Yesim Salkim-Uzan idi o zamanki soyadi-Levent'te yesil bir villada, görkemli mobilyalarin icinde görkemli duvarlarin arasinda ve görkemli bir masanin ardinda oturuyordu. Yapmak istediklerini anlatirken, cok cok uzun siyah saclari kollarini, belini, boynunu örtüyordu ve gözlerinde adini tam da koyamadigim bir siyah sey vardi. Keder? Yalnizlik? Öfke? Yorgunluk? Her sey, hersey elinin altindaydi ama mutsuzdu besbelli... Sonra zaman gecti. Soyadlarindan birini sildi. Saclarini kestirdi. Gecenlerde bir aksam gordum onu. O beni gormedi. Yan yanaydik oysa. Gecip gittik birbirimize degmeden. Kisacik saclari, gecenin karanligina ragmen isildayan gozleri vardi. Sevdigi adamin, kocasinin elinden tutmus, deniz kenarina dogru yuruyordu. Yanindan gecip kendi yoluma devam ederken dusundum de...

Hayat bu kadar basit bir seydi iste. Yaptiklarimiz, yapmak istediklerimiz, ozlediklerimiz, pisman olduklarimiz, onardiklarimiz, onaramadiklarimiz...

Hepsi basit, minicik seylerdi ama ulasamadikca, cözemedikce, yenemedikce bize kocaman geliyordu.

Kitlelerin sevgisi, para, ün, güc... Hicbiri, hicbiri bedel olamiyordu, özlemini cektigimiz o sey her ne idiyse...


* Bir cocuk,

* Sevildigini bilmek,

* Bir vicdan rahatligi,

* Bir tabak pilav,

* Bir saglikli nefes...

Hayat bu iste; basit, kücük bir hadise...


Can DÜNDAR