| Guest |
1. Ayıp Kavramı ve Çeşitleri TKHM. 4. maddesinde, ayıplı malın veya hizmetin sunulması halinin tüketiciye ne gibi haklar sağlayacağı düzenlenmiştir. Başka bir deyişle tüketici satın aldığı bir mal veya hizmetin ayıplı çıkması halinde neler yapabilir, bu nedenle uğradığı zararları nasıl ve kime tazmin ettirebilir sorusunun cevabı esas olarak bu maddede verilmektedir.burada sadece ayıplı mal nedeniyle tüketicinin sahip olduğu haklar ve bunların kullanım koşulları üzerinde durulmaktadır[1]. TKHM. 4. maddesinin 1. fıkrasında ayıbın niteliklerinin ne olduğu belirtilmektedir. Buna göre “Ambalajında, etiketinde, tanıtma ve kullanma kılavuzunda yer alan veya satıcı tarafından vaat edilen veya standardında tespit edilen nitelik ve/veya niceliğine aykırı olan ya da tahsis veya kullanım amacı bakımında değerini veya tüketicinin ondan beklediği faydaları azaltan veya ortadan kaldıran maddi, hukuki veya ekonomik eksiklikler içeren mal veya hizmetler, ayıplı mal veya ayıplı hizmet olarak kabul edilmektedir”[2]. Satılan ayıplı bir mal veya hizmetin belirtilen biçimde ayıplı olması halinde satıcı, bayi, acente, imalatçı-üretici, ithalatçı, tüketiciye karşı müştereken ve müteselsilin sorumludur[3]. Yürürlükteki B.K. hükümlerini (madde 194 ve devamı) göz önüne alarak ayıplı mal ve hizmet kavramlarını şöyle tanımlayabiliriz: “Satılan şeyde, satıcı tarafından açıklanan ve vaad edilen vasıfları bulundurmayan veya satılan şeyin değerini yahut ondan sözleşme gereği beklenen faydaları azaltan veya ortadan kaldıran noksanlıklar bulunan mal veya hizmetler ayıplı mal veya hizmetlerdir”[4]. B.K. 194. maddesinde ekonomik eksiklikler açıkça sayılmamıştır. Bununla birlikte doktrinde ekonomik eksikliklerin de ayıp teşkil edeceği kabul ediliyordu.(viyana sözleşmesinde malların satın akdinde öngörülen miktar, kalite ve yine satım akdinde öngörülen şeklinde ambalajlanmış veya tertiplenmiş olması aranmaktadır. Buna uyulmaması halinde “malların uygun” olmadığı sonucuna ulaşılacaktır.(m.35) ) Miktar eksiklikleri bakımından B.K. 194. maddesinde bir açıklık olmamakla birlikte doktrinde bunların bazı istisnalar dışında ayıp kabul edilmemesi gerektiği konusunda görüş birliği bulunmaktadır. Ancak T.K.HM. açıkça miktar eksikliklerini de ayıp olarak ele almaktadır[5]. Tasarıda ise tanım özde aynı olmakla birlikte “ilan ve reklamlarda belirtilen özelliklerin” bulunmaması da ayıp olarak düzenlenmiştir. Gerçekten de tüketicilerin tercihlerinin pek çoğu günümüzde reklamlarla belirlenmektedir. Reklamlarda belirtilen özelliklerin olmaması durumunda ise 4. maddeye göre hakların kullanılabilmesi son derece yerinde bir düzenlemedir. Bir diğer değişiklik de “satıcının vaad ettiği” niteliklerin bulunmaması ifadesi kaldırılarak “satıcının bildirdiği niteliklerin bulunmaması ifadesi getirilmektedir. Tasarıda sadece satıcı tarafından “bildirilen niteliklerde eksikliğin” ayıp kabulü, tüketicilerin mağdur olmamaları bakımında yerinde bir düzenlemedir[6]. Avrupa Topluluğu Komisyonu “Üye Ülkelerin Ayıplı Mamulden Dolayı İmalatçının Sorumluluğu ile ilgili yasa, tüzük ve idari düzenlemelerin uyumlaştırılması hakkında 25 Temmuz 1985 tarih ve 85/374 sayılı Konsey Direktifi’nde ayıplı imalat kavramına yer verilmiştir. Direktife göre bir mamul, tüketicinin tüm durumları göz önüne alarak o mamulden beklemeye mezun olduğu güvenliği sağlamıyorsa, o mamul ayıplı, bozuk mamul sayılır”[7]. 2. SATICIYI MALDAKİ AYIPTAN SORUMLU TUTMANIN MADDİ KOŞULLARI Ayıba karşı tekeffül: Satıcının, satılanın değerini veya sözleşme gereğince beklenen faydaları azaltan yahut tamamen kaldıran bir takım bozuklukların, eksikliklerin veya vasıf noksanlıklarının bulunmasından dolayı alıcıya karşı sorumlu sayılmasıdır. Bir başak tanıma göre ayıba karşı tekeffül: Satılan şeyin arızalı, sakat, olmasına karşı garanti, satılan şeyde eksiklik, ayıp, bozukluk olmadığına ve eğer varsa bunların ortadan kaldırılacağına ilişkin güvence. Şeyde satıcı tarafından belirtilen ve vaad olunan niteliklerin bulunmamasından veya satılan şeyin değerini yahut sözleşme gereğince ondan beklenen yararları azaltan veya kaldıran eksikliklerin bulunmasından satıcının sorumlu tutulmasıdır[8]. Satıcının teslim ettiği malın ayıplı olması halinde tüketiciye bazı haklar tanınmıştır. Bu hakların kullanılabilmesi için mal veya hizmetin ayıplı olması gerekmektedir. Ayıp vaad edilenmiş vasıflardaki bir eksiklikten, malı standardında belirtilen vasıflıklardaki eksiklerden veya malın mahiyeti gereği sahip olması gereken lüzumlu vasıflarındaki eksiklikten kaynaklanmış olabilir. Maldaki ayıpların hangi anda malda bulunması gerektiğinin tespiti önemli bir sorundur. Öte yandan B.K. ayıbın önemli olmasını şart koştuğu halde T.K.H.M. ayıbın önemli olmasını aramamıştır. Ayıbın satış anında tüketici tarafından bilinmesi halinde veya bilmesi gerektiği hallerde uygulanacak hükümler farklıdır. Bu hususlar aşağıda ayrı ayrı incelenecektir[9]. Burada ele alınan maddi koşullar, kural olarak “lüzumlu vasıflardaki ayıplar” yönünden göz önünde tutulacaktır. Satıcı tarafından belirtilen ve üstlenen(zikir ve vaad edilen) ayıplar yönünden, satıcının, alıcıyı etkileyici biçimde, malda bulunduğunu ya da bulunmadığını belirttiği hususların aksinin çıkması ile maddi koşullar oluşmuş sayılır[10]. Lüzumlu vasıflardaki ayıbın maddi koşulları şöyle sıralanabilir; 2.1. Zikir ve Vaad Edilen Vasıfların Yokluğu Satıcı, satılanda bazı vasıfların bulunduğunu veya bazı vasıfların bulunmadığını vaad ve zikir etmiş ise bunların yokluğundan sorumludur. Zikir ve vaad satıcı tarafından sözleşmenin yapılması sırasında sözlü veya yazılı olarak yapılabileceği gibi, zımmen veya açıkça da yapılabilir ya da malın etiketinde, kullanma ve tanıtma kılavuzunda veya reklamlarında bazı özelliklerin gösterilmek suretiyle de yapılabilir. T.K.H.M. 4/1. maddesinde açıkça malın etiketinde, tanıtma ve kullanma kılavuzunda yer alan vasıfların yokluğu ayıp olarak kabul edilmektedir. Bazı hallerde bir malın ismi bile zımmi zikir ve vaad teşkil edebilir. Örneğin böcek öldürme ilacının zımmen böcekleri öldürücü etkisi olduğu vaad edilmiş olmaktadır[11]. Satıcının zikir vaad ettiği vasıflardan doğan sorumluluğunun hukuki mahiyeti akdi sorumluluk, tek taraflı hukuki işlemden doğan sorumluluk ve kanundan doğan sorumluluk olmak üzere üç farklı görüş tarafından açıklanmaya çalışılmışsa da satıcının sorumluluğunun bir tasavvur açıklaması nedeniyle kanundan doğan bir sorumluluk olduğu kabul edilmektedir[12]. Eksikliğin farklı şekillerde (maddi, hukuki veya ekonomik eksiklik şeklinde) görünmesi mümkündür. Ayrıca standardına aykırı olarak satılma da satılan malda eksiklik olarak değerlendirilir. Burada söz konusu olan standart, ihtiyari olmayan (satıcı tarafından zikir ve vaad edilmeyen) mecburi Türk standartlarıdır. Satıcı bir malın ihtiyari standarda uygun olduğunu zikretmişse bu durumda da zikredilen vasıflara(standarda) aykırılık yine eksiklik olarak kabul edilmektedir. Fakat mecburi standartların ayrıca zikredilmesine gerek olmadan uygunluk, kendiliğinden aranacaktır ve standarda aykırılık halinde, bu durum lüzumlu vasıflarda eksiklik olarak değerlendirilecektir. Nitekim 132 sayılı Türk Standartları Enstitüsü Kuruluş Kanunu (RG. 22.1.1960, S. 10661) m. 1/II ve IV’e göre ; “Yalnız TSE tarafından kabul edilen standartları, Türk Standardı adını alır. Bu standartlar, ihtiyari olup: standardın ilgili olduğu Bakanlığın onayı ile mecburi kılınabilir. Bir standardın mecburi kılınabilmesi Türk Standardı olması şarttır. Mecburi kılınan standartlar, Resmi Gazetede yayınlanır”. Görüldüğü gibi yabancı standartlar(ISO 9000-9001) ancak ihtiyari standart düzeyinde kalabilir ve mecburi hale getirilemezler. Bunlar ancak zikredilmişse zikredilen vasıf olarak değerlendirilebilirler. Resmi Gazetede yayımlanan zorunlu standartlar ise, lüzumlu vasıflar kapsamına girmektedir. Nitekim Bakanlık, ayrıca hangi mallara zorunlu olarak “TSE Markası” aranacağına dair Tebliğ çıkartmıştır. Bu Tebliğ “Türk Standartlarına” Uygunluk Belgesi ve TSE Markası Hakkında Tebliğ’dir(RG. 04.02.2000, S:23954 ÖSG-2000/13-14)[13]. Vasıfların zikir ve vaadi ciddi, yani akdin yapılmasını etkileyici olmalıdır. Satıcının malı satmak için teamülen olan ve genel bir mahiyet taşıyan güzel gösterme çabaları vasıf vaadi olarak göz önünde tutulamaz. Hukuki işlem kuramı taraftarlarına göre yapılan beyanların hüküm ifade edebilmesi için, vasıfların bulunmaması halinde sorumluluğu üzerine alma niyeti yeter bir açıklıkta kendini göstermelidir. Hangi kuram kabul edilirse edilsin, sırf reklam mahiyetindeki beyanlar tekeffül borcunu doğurmaz. ( Örnek olarak; kronometre gibi makine, emin olduğu kadar süratli gibi kavramlar tekeffül niyeti oluşturmazlarken, birinci sınıf motor deyimi bir tekeffül niyetini gösterebilir)[14]. 2.2.Maldaki Ayıp Önemli Olmalıdır Ayıbın önemli olmasından anlaşılması gereken, maddi, hukuki ya da ekonomik ayıp çeşitlerinden birisi olarak ortaya çıkan ve alıcı tarafından kullanılıp yararlanılması olanağının azaltan ya da ortadan kaldıran bir özrün bulunmasıdır. Bu nedenle önemsiz ayıplardan dolayı satıcının sorumluluğu yoluna başvurma olanağı genellikle yoktur. (Örneğin satılan bir kitabın sayfaların birkaçı kıvrılmış ve bu da sayfada iz bırakmış, fakat sayfanın basımında hiçbir hata bulunmuyor ve yazıları açık biçimde okunabiliyorsa, artık ayıp önemsidir). Ayıbın önemli olması gerektiğinden, malın ayıplı olup olmadığını belirleme, alıcının kişisel eğilim ve değerlendirmelerine değil objektif ölçü niteliğini taşıyan “malın tahsis (kullanma) amacı yönünden, mevcut eksikliğin, malın değerini ya da kullanmaya elverişliliğini ortadan kaldırıp kaldırmadığına “ bakılmalıdır. Aksi halde önemiz ayıplardan bile satıcıyı sorumlu tutmak gerekecektir[15]. T.K.H.M. 4. maddesi ise, ayıbın önemli olmasını aramamıştır. Gerçekten B.K.’nun uygulanması açısından hangi ayıpların önemli hangilerinin önemsiz sayılacağını tespiti büyük tartışmalara yol açıyordu. T.K.H.M. tüketicin korunması açısından bu tartışmalara son vermiştir. Malın değerini veya kullanımından umulan faydaları azaltan her türlü eksiklik ayı kapsamı içine alınmıştır. Böylece B.K.’nu ayıp kavramı tüketici lehine olarak genişletilmiştir[16]. Borçlar Kanunu’na göre “Önemsiz ayıplardan dolayı satıcı sorumlu tutulamaz. Önlenemeyecek küçük ölçüde kalite eksiklikleri(örneğin çok miktarda satılan doğal ürünlerde olduğu gibi) yahut kolaylıkla giderilebilen ayıplar( makinenin bazı vidalarının eksik olması) hakkında durum böyledir. Satıcı bunlardan tahsisen vaadde bunmadıkça veya hilesi bulunmadıkça sorumlu olmaz[17]. 2.3.Ayıp, Malın “Nef’i ve Hasarı”nın (Yarar ve Zararının) Alıcıya Geçtiği Anda Var Olmalıdır Taşınır malların satımında, maldaki yarar ve zararın geçişi anı, B.K. ‘nun 183. maddesinde düzenlenmiştir. Bu düzenlemeye göre yarar ve zarar, kural olarak –mal henüz alıcıya teslim edilmemiş olsa da- sözleşmenin kurulduğu anda alıcıya geçer(B.K. 183/I) . Ancak B.K’nun bu maddesinin ikinci ve üçüncü fıkralarında, yarar ve zararın, sözleşmenin kurulduğu tarihten daha sonraki bir tarihte geçeceğini düzenleyen istisnai haller yer almaktadır. Ancak bu aykırılık durumlar bir yana bırakılırsa, genel kurula göre yarar ve zarar sözleşmenin kurulduğu sırada alıcıya geçeceğinden, incelenen koşul açısından, “ayıbın, kural olarak sözleşmenin kurulduğu anda varolması gerektiği”ni söylemek gerekir. Yargıtay’ın bu doğrultuda, yani “ayıbın sözleşmenin kurulduğu sırada varolması gerektiği” doğrultusunda kararlara rastlanmaktadır[18]. Şeydeki eksiklik (ayıp), hasarın geçmesinden önce mevcut olmalıdır. Hasarın intikalinden sonra ortaya çıkan ayıplar, evvelce mevcut sebeplerden ileri gelmedikçe, satıcıyı sorumlu kılmaz. Mesela hayvan daha önceden hasta ise ve bu hastalık sonucu sakat kalmışsa satıcı bundan sorumlu olur; buna karşılım, meyveler hasarın geçmesinden sonra normal olarak çürürse tekeffül söz konusu olmaz[19]. Ferden belli mallarda hasar kural olarak sözleşmenin yapılması anında alıcıya geçer. Bu durumda ayıbın sözleşme yapıldığı sırada mevcut olması gerekmektedir. Çeşidiyle belli mallarda hasar, malın ferden belli edilmesine kadar alıcıya geçmez. Mal ayrılma ya da başka bir yere gönderilecekse gönderilme anında ferden belli mal haline gelir( B.K. madde 183/2) taliki şarta bağlı satışlarda ise hasar şartın gerçekleştiği anda alıcıya geçer(B.K. madde 183/3). Ancak mal alıcıya şartın gerçekleşmesinden önce teslim edilirse, bu durumda satıcının ayıplardan sorumlu tutulabilmesi için, ayıbın teslim anında var olması gerekir[20]. Avrupa Konseyin 25 Temmuz 1985 tarihli Direktifinin 6. maddesinin (c) bendinde de, ayıbın, “malın , piyasaya sürüldüğü anda mevcut olması gerektiğini” düzenlemiştir. Ayıp daha önce mevcut olmadığı halde, yarar ve zararın alıcıya geçişinden sonra doğmuşsa, satıcı artık bundan sorumlu olmaz. Fakat bazen ayıp daha sonra ortaya çıksa da, aslında yarara ve zararın geçmesinden önceki bir nedenden kaynaklanabilir. Örneğin sipariş verilen bir malın yapımında çürük malzeme kullanılması, etkisini yarar ve zararın geçişinden sonra göstermeye başlayabilir. Ayıbın bu şekilde, daha önceki bir nedenden kaynaklandığının kanıtlanabildiği hallerde yine satıcının sorumlu tutulması olanak içindedir[21]. 2.4 Tüketici Ayıbın Varlığını Bilmeden Malı Satın Almış Olmalıdır Alıcı akdin kurulması anında ayıpları biliyorsa, bunları kabul etmiş sayılır ve satıcı sorumlu tutulmaz(B.K. madde 197 1.fıkrası). yalnız alıcının bu ayıbın ilerdeki sonuçlarını da yeterli derecede bilmesi lazımdır; mesela topal hayvanın niçin topalladığını, ilerde iyileşemeyeceğini bilmelidir[22]. T.K.H.M. ’da, ayıplı olduğu bilinerek satın alınan mallarda bu yasa hükümlerinin, yani tüketicinin korunmasına ilişkin hükümlerin uygulanmayacağını belirtmiştir(madde 4/IV). Tüketici malı alırken ayıplı olduğunu görüyor ve biliyorsa bunu bile bile satın almışsa, arık ayıp yüzünden satıcının sorumluluğu yoluna başvurulamaz. Malın ayıplı olduğunu bile bile alan tüketici, satıcının sorumluluğu yoluna başvuramayacağından, kendisine Tüketicinin Korunması Hakkında Kanunun 4. maddesinin ikinci fıkrası ile tanınmış olan seçimlilik haklarından da yararlanamaz. Alıcının ayıbı bilmesi, maldaki eksiklikten (maddi, hukuki ya da ekonomik ayıp hallerinden birinin bulunduğundan) haberdar olması demektir. Böyle bir ayıbın somut olarak bilinmemesi halinde bir takım varsayım ve kuşku uyandıran olgulardan yola çıkarak, alıcının ayıbı bildiği ileri sürülemez. Örneğin satış bedelinin düşük olması her zaman malın ayıplı olduğu ve alıcının bunu bildiği anlamını taşımaz[23]. B.K. madde 197/II’ye göre; “Alıcının satılana olağan (yeterli) dikkati sarf etmekle farkına varabileceği ayıplardan dolayı da satıcı kural olarak sorumlu tutulamaz, meğer ki bunların mevcut olmadığını temin etmiş olsun”. Bu hükmün uygulanması alıcının akitten önce şeyi muayene etmesi halinde söz konusu olur. Özel bir anlaşma veya adet olmadıkça alıcının satımdan önce usulüne uygun muayene yükümlülüğü yoktur.; fakat muayene etmiş olabilir veya şeyi sadece görmüş bulunabilir veya şeyi görmeden onun taşınmayacağını bilebilir. Dikkatin yeterlilik derecesi satım konusunun niteliğine(mesela , orijinal ambalajın içine bakılamaz) ve alıcının mesleğine, bu gibi işlere alışık olup olmadığına göre değişir; bir kumaş taciri kumaştaki veya tecrübeli bir makinist bir makinedeki ayıbı kolaylıkla bulup anlayabileceği halde meslekten olmayan bir kişi için bu ayıbı bulmak güç hatta imkansız olabilir. Alıcıdan yeterli dikkati göstermesinin beklenmesinin onun için ağır sonuçlar doğurması, satıcının ayıbı kasten g izlemiş olması halinde alıcının ihmalinin göz önüne alınmaması gerektiği yolundaki Federal Mahkeme kararıyla bir ölçüde önlenmiştir[24]. Doktrinde genellikle gizli ayıp- görünür(açık) ayıp ayrımı yapılarak satıcının ayıbın gizli olması halinde sorumlu tutulabileceği kabul edilmektedir. Gizli ayıplar, sözleşmenin oluşmasında, alıcının bilmediği ve satılan şey üzerindeki mutad dikkati sarf etse bile bilemeyeceği vasıf noktaları olarak; görünür ayıplar ise, gizli ayıp teşkil eden hallerin dışında kalan ve derin, etraflı bir muayene lüzum hissettirmeyen başka bir deyimle, ilk bakışta bilinebilen, görülebilen vasıf noksanları olarak tanımlanmaktadır. Fakat tüketicinin muayene yükümlülüğü yoktur. Aksine satıcıya bazı yükümlülükler yüklenmiştir. Tüketicinin malın ayıplı olduğunu biliyor sayması için satıcı veya imalatçı tarafından kullanılmış, tamir edilmiş veya ayıplı mal üzerine veya ambalajına, alıcının kolayca okuyabileceği şekilde “Özürlüdür” ibaresini içeren bir etiket konulması zorunludur. Bu durum, tüketiciye verilen fatura, fiş veya satış belgesi üzerinde gösterilir(madde 4/7). Bu hüküm karşısında B.K.‘nun 197. maddesinin tüketim sözleşmelerinde uygulama kabiliyeti yoktur. Tüketicinin satın aldığı malın ayıplı olduğunu bildiği veya bilmesi gerektiği satıcı tarafından ve ancak 4/7. maddeye göre fatura, fiş gibi satış belgelerine açıkca yazmak suretiyle kanıtlanabilecektir[25]. 2.5. Satıcının Ayıbın Varlığını Bilmesi Gerekmez Tüketicinin Korunması Hakkındaki Kanunun 4. maddesinin ikinci fıkrasının son cümlesinde, “Satılan malın ayıplı olduğunun bilinmemesi, bu sorumluluğu ortadan kaldırmaz” denilmektedir. Borçlar Kanunda da benzeri(“satıcı, bu ayıpların mevcudiyetini bilmese bile onlardan mesuldür“ biçiminde) bir düzenleme yer almaktadır(B.K. 194/II). Hatta Yargıtay, bilmeme halini daha da genişleterek, “satıcının, ayıbın meydana gelmesinde kusuru bulunmasa bile bundan sorumlu olacağına” karar vermiştir[26]. Kısacası satıcı ayıbın varlığını bilse de, bilmese de sorumlu tutulur. Bilmesi hilesi bakımından önemlidir. Hile halinde sorumluluğunu kaldıran kayıtlar geçerler değildir, gecikmiş ihbara rağmen seçimlilik haklar kullanılabilir, zamanaşımı süresi uzundur, tazminat daha fazla olabilir[27]. 2.6. Sözleşme İle Sorumluluğun Kaldırılması ya da Sınırlanması Geçerli Değildir Borçlar Kanunun 196. maddesine göre, satıcı ayıbı alıcıdan hile ile gizlemediği sürece, sorumluluğu kaldıran ya da sınırlayan koşullar geçerli olur. Yani satıcı ile alıcı arasındaki sözleşmede, satıcının ayıptan sorumlu olmayacağı ya da belirli koşullar altında, belirli miktara kadar sorumlu olacağı kararlaştırılmışsa, satıcı ayıbı hile ile gizlemediği sürece, bu koşullar gereğince sorumlu olmaz[28]. Sınırlama, örneğin yalnızca belli ayıplar için tekeffülü kabul etmemek suretiyle olabilir. Tekeffülü açıkça kaldıran “mal, bulunduğu hal üzere satılmıştır”, “hasarlı mal” kayıtları kullanılabilir. Tekeffül zımmen de bertaraf edilebilir: çok düşük fiyatla satış, malın hurda olduğu belirtilerek satış gibi. Buna karşılık satılan mal geri alınmaz diye tek taraflı bir ilan yeterli değildir. Sözleşmede satıcı sınırları belirtilmiş bir garanti verse de, bu yalnız başına tekeffülü ortadan kaldırıldığını göstermez, böyle bir kaldırma açıkça ifade edilmelidir[29]. T.K.H.M da böyle bir düzenlemeye yer vermemiştir ve bu yasanın uygulanması açısından sorumluluğu kaldıran ve sınırlayan bu gibi şartlar geçerli değildir. Gerçi yasada bu doğrultuda açık bir hüküm yoktur. Fakat yasanın genel gerekçesinde, bu yasanın hazırlanmasında, Avrupa Birliği Konseyinin ve Avrupa Birliği Bakanlar Konseyinin program ve ilke kararlarının temel alındığı belirtilmiştir. Avrupa Birliği Konseyinin benimsediği 25 Temmuz 1985 tarihli direktifin 8. maddesinde malda bulunan ve üçüncü kişilerin eyleminden doğmuş olsa bile, ayıbın yol açtığı zararlardan sorumluluğu kaldıran ya da sınırlayan koşulların geçersiz olduğu düzenlenmiştir. Aynı düzenlemeye göre, ayıp, tüketicinin ya da eylemden sorumlu olduğu kişilerin kusurundan doğmuşsa, bu gibi ayıplardan sorumlu olunmayacağı hakkındaki koşullar geçerli olur(madde 8/I,II). Sonuç olarak, satıcının sorumluluğunu kaldıran ya da sınırlayan koşullar Borçlar Hukukunun uygulanması açısından geçerli olduğu halde, Tüketicinin Korunması Hakkındaki Kanunun uygulanması, yani “tüketici sözleşmeleri” açısından geçerli değildir. Bu gibi koşullar öngörülmüş bulunsa da, tüketici yine de satıcının sorumluluğu yoluna başvurulabilecektir[30]. T.C. YARGITAY 13. HUKUK DAİRESİ BAŞKANLIĞI T.C. YARGITAY 13. HUKUK DAİRESİ BAŞKANLIĞI T.C. YARGITAY 13. HUKUK DAİRESİ BAŞKANLIĞI |