Düşünün. Bu ayrılış nefettir müessirdir. Ne kadersiz avratmış. Saf bir mevce bulunuyor. Henüz endişeden ari bir mir’at-ı ruh üzerine keder denilen arızı bir leke konuyor. Gözleri yaşla doluyor. Ağlaya ağlaya hınçkırıyor. Eda-ı mazlumanesiyle ayrılamayacağını anlatıyor. Dünyada alışılmayacak, söylenmeyecek bir hal var ise onun buna benzer hicran - yarelenler olduğunu gizli gizli itiraf ediyor. Bin ihtimal-i müthişe imkan veriyor. Denizin dalgalarından, fırtınadan, rüzgardan korkuyor. Fert etametinden beraber gitmesini niyaz edemiyor. Neyus değil. Ondan daha vahim bir fetur-ı şedide uğruyor. Zihnine bir şeyler geliyor.
Gözlerinde, bir hayale minnetdar duran kalpten bir vehm mufet var. Görmeyeceğim diye üzülüyor. Fikrindeki hasta ruhundaki asayiş tarumar olmaz, acı bir tebessüm ile geziniyor.
Gidecek akşam kalkan posta ile gidecek.
Genç herşeyini hazırladıktan sonra tali bıraktır. Çeğhresindeki intizam alaimi bozmuş, gözleri biraz yüzülmüş olduğu halde refikasına döndü. Ömründe taltif etmek istemediğini anlatır bir hazin eda ile:
-Üç aya kadar yine buradayım. Fakat sen ağlarsan benim endişem ziyadeleşir. Daha ziyade kalırım. Beni rahat bırakmak için metin durmalısın. Diyerek yüzünden öptü. Verilecek cevabı dinlemeksizin elleriyle küçüğün yanaklarını sıkıştırdıktan sonra süratle kapıdan çıktı.
Bu bir levha idi. Hayatında ilk defa mukadder olan bir vücudun gösterdiği asar izmihlali musavver idi. Merdiyyun başına yıkılmış. Kocasının metin durmalısın! Tarzında vaki bulan meramını yineleyemeyeceğini, ilk defa olarak böyle bir tavır serkeşanede bulunduğunu ara’e ediyor. Ağlamak mazhur teselli olmağa başlayanlarda görülür hallerdendir. Bu elem-i didenin gözleri görümiş: |