Bülbül mahir bir musiki şinasın elhan saba hissini tanzir edercesine latif ve hazin nağmeler yapıyor. Aşk ile aşinalığı olan kalblere nükteli manalar ve muessir hayaller ihsas ediyorlardı.
Güneşin henüz tesirsiz olan şuası ağaçların narin dalları ve demizdin yaprakları arasında ye ve yerdeki ezhar ve nebatata münakis olup bahar sabahlarına mahsus rüzgar ise hafif ve gayet latif bir surette vezan idi.
En hissiz gönülleri bile taht-ı tesiriyle olabilen şu bedayi tabiata karşı ancak bülbülün sesini taklit arzusuyla haraket eden musiye (Rosinyol) bir müddet hayvancasına dalıp durduktan sonra terennüme ibtidar eyledi.
Nerede bülbül! Nerde o! Zavallı bülbülün bir sıfrini ve bir demeti bile çekemedi. Adi bir ciycaktan başka elinden ve dilinden gelen olmadı. Acemi bülbül bu kadar mı öter demenin sırası gelmişse de kendisi insan sıfatında olduğundan bu itizarede muhal yok idi.
Bir yarım saat kadar ötmeye yeltenip kuru bir ses ve bayağı bir ıslıktan başka bir şey yapamadığı ve soğuk nağmeleriyle sütazını bizar edip zavallı kuşcağızı mecburu samt ve sükut eylediği cihetle müteessif idi. |