III-) ATATÜRK'ÜN KENDİ KARİZMASI KARŞISINDAKİ TUTUMU
Gerçek bir lider olmanın birinci koşulu, hiç kuşkusuz, insanın kendi
karizmasına inanmamasıdır. Bunu kendi kültürümüzün deyimiyle söylersek,
--kerametine-- inanılan lider, kendi --kerametine-- kendisi inanmamalıdır.
Aslında, --karizma-- ve --keramet-- terimleri hemen hemen aynı anlama gelir.
Bilindiği gibi, --karizma-- bir insanda var olduğu sanılan insanüstü, doğaüstü
niteliklerdir. --Keramet-- ise, ermişlerin velilerin gerektiği zaman
gösterdikleri olağanüstü yetenekler ya da ermişçesine yapılan iş, yahut
söylenen söz anlamına gelir. Türkçede --Keramet sahibi insan-- ermiş demektir.
Hızır Aleyhisselam'ın kerametlerinden söz edilir. Ya da ikinci anlamında,
dalkavukların bir söz karşısında, --Keramet buyurdunuz efendimiz-- diye yanıt
vermelerinde görüldüğü gibi kullanılır. Hiç kuşkusuz, keramet de, bütün
doğaüstü anlamlı sözcükler gibi dinsel kökenlidir.
İşte bir liderin birinci niteliği gerçekçilik olduğuna göre, gerçekçi bir
kişinin, kendisinin doğaüstü yeteneklere sahip olduğuna inanması beklenmez.
Üstelik, kendisinde insanüstü yeteneklerin ve niteliklerin bulunduğuna inanan
bir insanın uzun süre kendisini ve çevresini buna inandırması olanaksızdır.
Ancak gerçekçi bir liderin, gerçekçi değerlendirmelerinde ve eylemlerinde
görülen isabet, ona, çevresi tarafından --yanılmazlık-- gibi, insanüstü
niteliklerin efsanevi bir biçimde yakıştırılmasına yol açabilir.
Gerçekten de tarihe baktığımızda, deliler ya da sapıklar dışında hiçbir
liderin kendi --keramet--ine ya da kendi --karizma--sına inanmadığını görürüz.
Fakat, büyük liderlik için bu da yeterli değildir. Çünkü, insanın kendi
karizmasına inanmaması, onu bir büyüklük kompleksinden (megalomani)
kurtaramayabilir. Bir liderin açısından düşünüldüğünde büyüklük kompleksi ile
kendi kerametine inanmak arasında, sonuçları bakımından pek de büyük bir fark
yoktur. Her iki nitelik de, insanın kendi gücünü abartmasına ve sonuç olarak
yanılmasına yol açar. |