12-02-2007, 10:52
|
#4 |
| Guest |
Batıda çağdaş eğitim sistemi toplumların birbirleriyle yaptıkları ulusal bağımsızlık ve yönetimlerine karşı ulusal egemenlik savaşı sonucunda gerçekleşmiştir. Filozoflar yeniş bir sistemin esaslarını ve öğretişini yapmıştır. Türkiye’de ise bu durum aşağıdan yukarıya değil yukarıdan aşağıya gerçekleştiriliyordu. Bu bakımdan çağdaş uygarlık seviyesine ulaşmak bir eğitim sorunuydu. Zaten bir devletin geleceği halkına vereceği eğitimle ölçülür[1]. Ahlaksızlığın, çirkefliğin, edepsizliğin olduğu; saygının, sevginin özgür düşüncenin olmadığı, çifte standardın eğitim sisteminden ne beklerisiniz? Hangi kaliteyi yakalamaya çalışırsınız? Tabi ki yakalayamazsınız. İşte ulu önder bunları görüp Türkiye Cumhuriyeti’nin bekası ilelebet payidar kalabilmesi için diğer alanlarda olduğu gibi eğitim ve öğretim alanında inkılapların yapılmasını, bu alanlarında yenileşmesini gördü ve köklü çözümler getirerek adet yerinden çıkan kolu tekrar yerine oturmuştur. Bir devletin muasır medeniyetlere çıkmasının en önemli şartlarından biri eğitim ve öğretimle yani beyinler yetiştirilmesinin olduğunu Türk ulusuna anlatmaya çalışmıştır. Osmanlı eğitim sistemi Selçukludan devralınan geleneksel İslami eğitim sistemi ile 18. yy sonlarından itibaren Avrupa’dan esinlenerek kurulan yeniş okullardan oluşuyordu. Birbirinden farklı bu iki eğitim sistemi devlet ve toplum hayatında birbirinden farklı ve bazen de zıt dünya görüşlerine sahip insanlar yetiştiriyordu. Bu iki tür insanın yanı sıra misyonerler Hıristiyanlık ilkeleri doğrultusuna yabancı devletler kendi ekonomik ve siyasi çıkarları doğrultusunda, azınlıklar silahlı isyanlar çıkararak devleti parçalama yönünde çalışacak insanlar yetiştirmeye çalışıyordu ve bu tür faaliyetlerde bulunan okulların sayısı, nerede ise devlet okullarının sayısına ulaşıyordu. Dolayısıyla Osmanlı Devleti’nin milli birliğin bozmaya yönelik bir ok okul ve yabancı kökenli bir çok öğretmene karşı, Türk-İslam birliğinin sağlanması gereken eğitimde de ikiye ayrılmıştı[2]. |
|
|  |