[özgür_1903]

Broadway ve maestro

İnanılmaz sahne dekorları vardı. Oyuncu bir sahnede kaç kıyafet değiştirdi sayamadım. Işık oyunları bu dünyaya ait değil gibiydi sanki. Dans ederlerken bile vücut dilleri mükemmeldi... Ve İngilizce konuşuyorlardı... Lakin, bütün bunları tamamlayan duyu güzelliği, sahnedeki oyuncuların görmediği alt kattan gerçekleşiyordu. İşin garibi müzisyenler de oyuncuları görmüyordu... Peki nasıl oluyordu da, müzik sahnedeki oyuncunun her adımına ayrı bir ahenk, sesine ayrı bir haz, gülüşüne ayrı bir ruh veriyordu. Tabii ki maestro ile... Birbirini görmeyen iki aşık elinin, havada kendiliğinden buluşması gibi. Bu mükemmel gösteriyi tiyatroyu hınca hınç doldurmuş, yüzlerce kişi ayakta alkışladı. Broadway Show'dan bahsediyorum... Hep Hıncal Uluç anlatacak değil ya! Buz gibi bir New York gecesinde, bir Manhattan ayazında davet ettiler, içimiz ısındı. On dakika ara verdiklerinde maçı sordurdum. Hem titreme geldi içime, hem kaynar sular döküldü başıma... Zehir zıkkım olmuştu Broadway... Ne Manhattan'ın güzelliği, ne onun büyülü haşmeti, artık cezbetmiyordu beni. Bir kaçamak yapalım dedik, burnumuzdan geldi. Sonra maestroya takıldı gözüm... Nasıl ustalıkla oynatıyordu koca müzikali. Bir elini kaldırdığında tokat şaklaması, bir parmağı ile kapının gıcırtı sesi peydahlanıyordu Broadway semalarında... Aklım yine Konya'ya düştü, bizim maestrolar ilişti gözüme, arıza çıkmıştı anlaşılan. Ve düşündüm sonra... Ben İngilizce bilmememe rağmen sahnede olup biteni anlayabiliyorsam, maestro otuza yakın oyuncunun yaptığı her hareketi bir eliyle orkestraya anlatabiliyordu ise, o orkestra denileni ve yapılanı eksiksiz, harfiyen yerine getirebiliyorduysa; Bizimkilere ne oluyordu ya öyle! Sakın bana sistemden, taktikten, Tigana'dan bahsetmeyin... Un'un, yağın, şekerin hatta olmuş helvanın tadına bile baktık. Beni buralarda böyle rüsva, böyle divane. Yok yok (!) büyük bir kaza oldu herhalde!