[idealkoca]

Tam olarak senesini hatırlayamayacağım fakat yeni yeni anne , baba diyebiliyorum ozamanlar. Dilim Türkçemizin karakterlerine tam dönemiyor, ama Beşiktaşımın kadrosunu takır takır sayıyorum. En azından saymaya çalışıyorum..
biy yalad iki yecep.. ulvi, yıza...

Biraz daha büyüdüğümde babam tutup kolumdan inönüye götürüyor, hayal meyal hatırlıyorum ne diyim. Maçtan önce sıkılıyorum hadi evimize gidelim diye ağladığımı bile söyler babam. Ama sahaya çıkacak olan 11 kartalı, rakibi nasıl parçalayacağı hikayesini anlatıyor bana can kulağıyla dinliyorum ve maç vakti geliyor. Hep bir ağızdan yapılan tezahüratlar, çılgın kalabalık hoşuma gidiyor, hele birde babam omuzlarına oturtmuş beni tepeden bakıyorum inönüye deymeyin keyfime.

Yıllar akıp geçiyor, mahalle aralarında top peşinde koşturuyorum sırtımda hep aynı formayla.. Babama bir arkadaşı ''bu çocuğu seçmelere soksana?'' diyor, peder beyinde aklına yatıyor o da biliyor hem topa hemde Beşiktaşa ne kadar hasta olduğumu..
Kayıt yaptırıyoruz.. Toplam 3000 minik kartal, ve sadece 18 kişi seçilecek. Bunu duyan eş dost imkansızları oynuyor.
İlk eleme başarılı, güven hoca (ozaman alt yapı hocamızdı) adımı okuyo havalardayım.
Babamla martılara simit ata ata üsküdara evimize dönüyoruz.. 2. elemeler 3 derken 18 kişi arasına giriyorum ve 2 sene o formayı sırtımdan hiç çıkarmadan gece gündüz giyiyorum..
Hatırlıyorumda ozamanlar futbolcularından şener vardı kaleci, elime imza attı diye 1 hafta sağ elimi yıkamamıştım.. Sergen abimiz hava şartları kötü olduğunda salonda çalışırdı. potaya millet eliyle atamazken ayağıyla basket atardı.. Ertuğrul abi formasını vermişti bana, birde dev gibi boyuyla eğilip öpmüştü ne günlerdi ya..

Malesef 2 yıl sonra canımdan çok sevdiğim kartalım hayatımın ilk ve bugüne kadar olan en büyük kazığını atıyor bana. Babamın ozamanlar çok parası yok, tanıdığı hocalar yok, görüştüğü yetkili kişiler yok.. Anlayacağınız torpilimiz yok be kardeşler,sadece sol ayağımız var ama o da işe yaramıyormuş! Yeni yeni seçmeler yapıldıkca bizi atıyorlar takımdan.. Beni nasıl ağlattıklarını hala unutamam. Çıkıyoruz fulyanın taştan tribünlerine. Her zaman oynadığım o toprak sahaya bu sefer tribünden seyirci olarak ve son kez bakıyorum. Gözlerimden yaş değil kan akıyor sanki.. Gördüğüm manzaralarında buna etkisi büyüktü oraları hiç açmıyorum.

Bu bile kopartamadı, söküp alamadı içimdeki siyah beyaz aşkı. Madem oynamamızı istemiyorlar, bağırmamızadamı engel olucaklar ulan diyerekten tribünlerdeki yerimizi paramız çıkıştığı sürece yada bi abimiz elimizden tutup turnikelerden geçirdiği müddetçe aldık ve ağzımız yırtılana,sesimiz kısılana kadar BEŞİKTAAŞŞŞ diye bağırdık. Allah ömür verdiği sürecede elimizden geleni ardımıza koymicaz inşallah..

Kahretsende,hep üzsende seni çok seviyorum Beşiktaşım.. Sen beni sevmesende..

Emre