[özgür_1903]

19 Mayıs Stadı’na yaklaşırken çevredeki aşırı gerginliği hissetmemek mümkün değildi. Tamam, İstanbul’un büyüklerine karşı tepkiye alışmıştık ama bu farklı bir şeydi. Gerginliğin nedeni ne kümede kalma savaşıydı ne de şampiyonluk yarışı... Asıl neden Bursa’lı holiganların Ankaragücülü holiganlarla birlikte saf tutmasıydı. Kafalarında afaki bir Beşiktaş düşmanlığıyla... Ne yazık ki devre arasında, yaratılan gerginliğin sonucunu gördük. Önce basın tribününe yönelik küfürler, sonra bol bol tahrik ve Beşiktaşlıların olduğu yere polisin girmesi... Ardından küfürle bile tatmin olmayan Ankaragüçlü holiganların sahaya girme teşebbüsleri... İşte burada düşünmeden edemiyor insan. Biz ne yapıyoruz böyle? Futbol bizim neyimize? Düşmanlığın göz göre göre körüklenmesine ses çıkarmayan yetkililer, çıkan olayları şeref tribününden hangi duygularla izlediler merak ediyorum.

Neyse ki 22 oyuncu onlara uymadı ve tribünlerdeki gerginlik sahaya hemen hemen hiç yansımadı. Sahada ise istediğimiz futbolu bir türlü izleyemedik. İlk golle sonuçlanabilecek tehlike 29’da Ankaragücü’nden geldi. Devran’ın şutunu Runje kornere çeldi. O ana kadar tek bir şut bile yoktu. Anlayın artık! Siyah-Beyazlılar rakiplerinden de etkisiz başladılar oyuna. Daha önce işleyen tek kanat dediğimiz İ.Üzülmez’in sol kanadı da işlemeyince Beşiktaş rakip alana gidip tehlike yaratabilmek için birinci yarının son dakikasına kadar beklemek zorunda kaldı.

Taraftarlar polis zoruyla yatıştırıldıktan sonra ikinci yarıya başlanabildi ancak. Beşiktaş’ın depreşen uyumsuzluk sorunu baş roldeydi. Geri dörtlünün sağına Mustafa Doğan monte edilince zaten işlemeyen o kanat tamamıyla yok olmuştu. Dörtlü defansın önünde sadece Koray vardı. Tigana, Delgado’yu ortaya çekmiş, Serdar Kurtuluş’u kenara almış, bir fazla forvetle oynamak istemişti. İstemişti ama orta alan direncinini bozmaktan başka bir işe yaramamıştı bu. 65’ten sonra eski düzenine dönmeye karar verdi Tigana. Böylece atak olanağı buldu ama yine de gol tesadüflere kalmıştı... Tesadüfü de, şansı da bitime az kala Bobo yarattı. Beşiktaşlı futbolcular gibi beyaz kollu içlik giymiş olan markajcısı Emre’den sıyrıldı ve golü getiren pası verdi. Böylece Kartal hiç de iyi oynamadığı maçtan üç puanı kapıverdi. Son söz de maçın oynandığı sahaya. Bana 1970’lerin sahalarını hatırlattı. Futbol da o yıllara mı dönüyor acaba?