Sahnedeydi İdil ve Ölüme Açılıyordu Perde
yavaş yavaş araladı göz kapaklarını...
perdeleri açılıyordu tiyatronun...
sahnedeydi artık idil can...
heyecandan titreyip kasıldı...
ağır ağır kapandı perde...
gülümsüyordu dünyaya...
kadınlar ki; bin yıldır cephe ardında...
kadınlar ki; şimdi düşmüş, dövüşüyorlar cephede...
ayşe gülen, nil, sibel, adalet...
toplanmışlardı başına...
terini sabo siliyordu...
içi bir cehennemdi söndüremiyordu.
“mitralyöz, mitralyöz...”
“kim?” dedi sabo.
“benim!” dedi mitralyöz...
söz: savaş ezgi
müzik: grup yorum |