Çağdaş kompozisyon, yüzeyde yayılmaya grafizme yönelen iki boyutlu çalışmaların revaç bulduğu anlatım sadeliği içindedir. Artistler, devrin hakim zevkini takdim ediyorlar. Aynı zamanda, devrin zevkinde, kendi artistik kabiliyetlerini daha zengin ölçülerde tanıtıyorlar.
Resmin meydana gelmesinde birçok alanların, ekranın kenarlarına paralellik prensibi, derinlik probleminin hallinde yardımcı oluyor.
Basit dikdörtgenlerle egzersizler ve karalamalar yaptığımız takdirde, birbiri arkasına düşen veya yan yana gelen alan desenlerinin derinlik duygusunu okşayacağını görürüz. Ekranı bir boydan bir boya, ikiye bölen ufuk çizgisi, derinlik anlamını tattıran kâfi bir sebeptir.
Tabiatta her şey, ufka ya paralel veya diktir. Şu halde tabiat, resme ait olanı kendi içinde veriyor. Ufuk çizgisi ve birbiri ardınca sıralanan ve kendi aralarında mesafeler yapan şekillerin, çağdaş kompozisyon anlamını gerçekleştirdiği bir hakikattir.
Stile bağlanan desen kümelerinin yarattığı espas ve renk atmosferi, zaman içinde yaşayan espriyi sezme ve bulma için yeterli gayret sayılabilir.