[yoldasso]

1960 lı yıllar; aslında Beşiktaş’ın da kuvvetli olduğu ama Fenerin pek afili olduğu yıllar. O zamanın çocukları da şimdiki gibi bilgisayar, ps, nintendo filan bilmedikleri için doğalarına bugünkünden daha uygun olarak sokaklarda misket, kaysı çekirdeği (biz zerdali çekirdeği deriz), gazoz kapağı, ve tabiî ki futbol oynarlarmış top bulabilirse. Babamlar da günün birinde arkadaşlarıyla maç yapmak üzere toplanmışlar. Futbol alanında iyi olanlar hemen uyanıklık edip bir tarafa ayrılmışlar ve biz Feneriz demişler; bizimkiler etraflarına bir bakmışlar tabiri caizse tam bir çirkin ördek yavruları takımı, futboldan anlamayan, o güne kadar takım tutmayan ya da başka takım tutan, Beşiktaş’ı tutan da belki varmıştır aralarında, bu iş için alay edilebilecek kadar kötü (öncesinde ve de sonrasında)bir takım. Ne yapalım demişler biz de Beşiktaş’ız. O gün ne hikmetse? Belli ki Allah’ın işi bizim takım Feneri yenmiş, ve o gün o takımda oynayanlar hep Beşiktaşlı olarak kalmışlar. İşte benim Beşiktaşlılığım buraya doğumumdan belki 15-20 yıl öncesine dayanıyor, belki babamın vücut kimyası içinde biryerlerde vardım belki de yoktum. Pek çok Beşiktaşlı gibi Beşiktaşı önce babamın takımı olduğu için sevdim ve benimsedim, sonra da Beşiktaşlılık iklimi her yanımı sardı, her zaman mutlu olamayabiliyoruz daha doğrusu sevinemiyoruz yoksa her zaman mutluyum Beşiktaşlı olmaktan, evet her zaman sevinemeyebiliyoruz. Ama biz Beşiktaş’ı sevinmek için sevmedik.
BEŞİKTAŞLI OLDUĞUMUZ İÇİN SEVDİK, kendiliğinden sevdik.

Babamı 2003 yılı mart ayında 49 yaşında iken akciğer kanserinden kaybettim, 100. yıl şampiyonluğumuzu göremedi ama biliyordu ve bana söyledi şampiyon olacağımızı. Nur içinde yatsın.

Soyadını da, Beşiktaşlılığını da gururla taşıyorum baba.