[R€D-D€V!L-1903]

Bebegimi görebilir miyim" dedi yeni anne. Kucağına yumusak bir bohça verildi ve mutlu anne, bebeginin minik yüzünü görmek için kundağını açtı ve şaşkınlıktan adeta nutku tutuldu!Anne ve bebeğini seyreden doktor hızla arkasını döndü ve camdan bakmaya basladi.Bebeğin kulakları yoktu...
Muayenelerde, bebeğin duyma yetisinin etkilenmedigi,sadece görünüsü bozan bir kulak yoksunluğu olduğu anlaşıldı.

Aradan yıllar geçti, çocuk büyüdü ve okula basladi.Bir gün okul dönüşü eve
koşarak geldi ve kendisini
annesinin kollarına attı.
Hıçkırıyordu... Bu onun yaşadığı ilk büyük hayal kırıklığıydı; Ağlayarak
"Büyük bir çocuk bana ucube dedi..."
Küçük çocuk bu kadersizliğiyle büyüdü. Arkadaşları tarafindan seviliyordu ve
oldukça da basarili bir
ögrenciydi. Sınıf başkanı bile olabilirdi; eğer insanların arasına karışmış
olsaydı.
Annesi, her zaman ona "Genç insanların arasina karışmalısın" diyordu, ancak
aynı zamanda yüreginde derin bir acıma ve şefkat
hissediyordu.
Delikanlinin babası, aile doktoru ile oğlunun sorunu ile ilgili görüştü;
"Hiçbir şey yapılamaz mı?" diye sordu.
Doktor "Eğer bir çift kulak bulunabilirse, organ nakli yapılabilir" dedi.
Böylece genç bir adam için kulaklarını feda edecek birisi aranmaya başlandı.
Iki yıl geçti bir gün babası "Hastaneye gidiyorsun oğlum, annen ve ben,
sana kulaklarını verecek birini bulduk ancak unutma bu bir
sır" dedi.
Operasyon çok başarılı geçti ve adeta yeni bir insan yaratıldı. Yeni
görünümüyle psikolojisi de düzelen
genç, okulda ve sosyal hayatında büyük başarılar elde etti. Daha sonra
evlendi ve diplomat oldu.
Yıllar geçmisti, bir gün babasına gidip sordu:
"Bilmek zorundayım, bana bu kadar iyilik yapan kişi kim? Ben o insan için
hiçbir şey yapamadım... Bir şey
yapabilecegimi de sanmıyorum" dedi
Babası, "fakat anlaşma kesin, şu anda ögrenemezsin, henüz degil..."
Bu derin sır yillar boyunca gizlendi. Ancak bir gün açıga çıkma zamanı
geldi... Hayatının en karanlık
günlerinden birinde, annesinin cenazesi başında babasıyla birlikte
bekliyordu. Babası yavasça
annesinin başına elini uzanttı; Kızıl kahverengi saçlarını eliyle geriye
dogru itti;
annesinin kulakları yoktu. "Annen hiçbir zaman saçını kestirmek zorunda
kalmadığı için çok mutlu oldu" diye fısıldadı babasi
"..ve hiç kimse, annenin daha az güzel olduğunu düşünmedi değil mi?"

Gerçek güzellik fiziksel görünüşe bağlı değildir, ancak kalptedir!
Gerçek mutluluk, gördüğün şeyde değil, asıl görünmeyen yerdedir...
Gerçek sevgi, yapıldığı bilinen şeyde değil, yapıldığı halde bilinmeyen
şeydedir!