[NuraN]

Sonbahar mevsiminin serinliğini yaşarken yüreğimiz,
ince bir yağmur olup
damla damla düştük toprağa.
Hırçın bir sel olup
karışmak isterken sevda denizine,
koca bir set çekip
taş koydular sevdamızın özgürlüğüne.
Deli bir dalga olup
yıkmak isterken
sevdamızı mahkum eden
o karanlık mapushaneleri,
sevgiye rest çekip
kırdılar yüreğimizin direncini,
sevdalarımızı hep zincire vurdular,
dört duvar arasından çekip alamadık yüreğimizi.
Hep yalnız kaldık,kırık dökük umutlarımızla,
hep enkaz olduk,ezildik,yıkıldık
o tek kişilik sevdalarımızın altında.
Yalnızlık şarkılarında boşalttık kadehlerimizi,
yarım kalan mısralarda süzüldü gözyaşlarımız
biz götüremedik sevdamızı sonsuzluğa.
ya bir çıkmaz sokağa girdik
ya yüksek bir uçurumdan, boşluğa
geldi attığımız her adım.
Yada kalemimiz bitti adam gibi yazamadık sevdamızı
o yaralı,söz geçiremediğimiz yüreğimize...
zor yıllar geçti ömrümüzden
belki biz büyüdük
adam olduk kendimizce
Heryeş yalanmış,sevmek bize hayalmiş dedik geçmişi düşündükçe
ama yüreğimizdeki o küçük çocuk asla büyümedi
söz geçiremedik masum isteklerine
gözleri hep ıslak kaldı
sevgileri hep yarım kaldı
yalnızlık şarkıları hiç bitmedi
yarım kalan mısraları hiç tamamlanmadı
tertemiz sevdaları hep yolda kaldı..
bir kelebeğin ömrü kadar gülümsemesiyle
gözlerinde nem.
titrek ellerinde kurumuş kirçiçekleri
yüreğinde yarım kalan sevdasıyla.
hep çocuk kaldı işte...
kısacası dostum hırçın bir sel olup
akamadık sevda denizine
deli bir dalga olup
yıkamadık o karanlık mapushaneleri
sen yağmur olup ince ince süzülürken toprağa
ben kuru bir yaprak olup
savruldum semaya
geriye baktığımda
yarım kalan sevdalarımızın
dağınık küllerini gördüm.....