Savaş bütün şiddetiyle devam etmedir.düşman zamanın en yüksek teknolojisine sahiptir.insancada bir hayli kalabalık..Türk insanı bu düşman karşısında her gün yavaş yavaşeriyordur;ama,bir tir türlü bitmek bilmiyordur.
çan ilçesinin köylerinden birinde,yaşlı bir baba savaş tecrübesi olan oğluna;
oğlum,köyden gidenlerden haber yok anlaşılıyor ki başları darda şidmi sıra bizde geldi.bu teklife olumlu cevap veren oğul, hemen hazılığa başlar...bu konuşmayı uzaktan dinleyen ailenin en küçüğü 11 yaşındaki Ali de hazorlanmaya başlar
Savaşa gidelim teklifini yapan dede, torunu Alinin de hazırlandığını görünce,sorar;
-Ali sen nereye?
küçük alinin cevabı açıktır;
-Ben de egliyorum dede silah taşıyamam ama sizlere mermi taşırım..
Bu cevap karşısında şaşıran dede torununa;
-Evaldım ben ve babn belki Çanakkale topraklşarında kalabiliriz, ama sen burda kal ve bizim soyumuzu devam ettir..senin de görevin bu olmalıdır.Çünkü vatan senin varlığınla korunucaktır der..
Ali susar mı!
-Dede düşman Çanakkaleye dayanmış;silahını vatanıma çevirmiş benim sülalemde rahat rahat döşeğinde ölmüş bir erkek söleye bilrmisin? sen ve babam, vatan tehlikede, deyip çekip gidiosunuz.sizler bana öyle mi vatan sevgisi aşıladınız?
-Hayır!
_Ben sizlerden aşağı kalamam,geliyorum...
_Vücudum vatanın toprağından,soluğum vatanın havasından..Vatanımın müdafasında savaşmayacaksam, ben ne için doğdum?Ben adam değil miyim?
_..........
Ali bu sözleri söylerken, gözlerinden iri iri,billur gibi yaşlar dökülüyordur.
Herşeye rağmen Alinin köyünde kalamsı mecburiyeti ağır bastı.Dede,torunun köyde kalamsı için ikna etti.Ali köyünde kaldı.yaşlı ve yaralı yüreğiyle.......
__________________ SiYaH BeYaZ Her Kez Dost Olamaz... |