Hintli bir yaşlı usta, çırağının sürekli herşeyden şikayet etmesinden
bıkmıştır. Birgün çırağını tuz almaya gönderir. Hayatındaki herşeyden
mutsuz olan çırak, döndügünde, yaşlı usta, ona bir avuç tuzu, bir bardak
suya atıp içmesini söyler. Çırak, adamın söylediğini yapar ama içer içmez
ağzındakileri tükürmeye başlar. Tadı nasıl?" diye soran yaşlı adama
öfkeyle "acı" diye cevap verir.
Usta çırağını kolundan tutar ve dışarı götürür. Sessizce az ilerdeki
gölün kıyısına
giderler ve çırağına bu kez de bir avuç tuzu göle atıp, gölden su içmesini
söyler. Söyleneni yapan çırak, ağzının kenarlarından akan suyu koluyla
silerken usta, aynı soruyu sorar: "Tadı nasıl? ", "Ferahlatıcı" diye cevap
verir genç çırak. " Tuzun tadını aldın mı?" diye sorar yaşlı adam, "
hayır" diye cevaplar çırağı.
Bunun üzerine yaşlı adam, suyun yanına diz çökmüş çırağının yanına
oturur ve
şöyle der:
"Yaşamdaki acılar tuz gibidir, ne azdır, ne de çok. Acının miktarı hep
aynıdır. Ancak bu acının şiddeti, neyin içine konulduğuna bağlıdır. Acın
olduğunda yapman gereken tek şey acı veren şeyle ilgili hislerini
genişletmektir. Onun için sen de artık bardak olmayı bırak, göl olmaya
çalış."
Bu güzel nasihattan tam bir ay sonra çırak vefat eder. Meğer göl
kenarındaki fabrikanın zehirli atıkları göle boşalmaktadır.
Bunun üzerine Hintli yaşlı usta şöyle der: ".assi.ttiiiiir" |