[nagihan.1903]

Bazen ümitler tükenir her şeyin sona geldiğini düşünürsün
Canın sıkılır anlatamazsın derdini
Kelimeler hançer gibi batar boğazına
Sanki avazın çıktığı kadar bağırsan rahatlayacağını sanırsın
Yalnızlığın gecelerine gölge gibi düşer
Gün aydın olsa da karanlığı yaşarsın
Sessizlikler kulağında çığlık hissi uyandırır
Kabullenişler anlatamasan da parçalar yüreğini
Anlattıkların anlatmak istediklerin değildir
Gözlerin gerçeği görse de yüreğin bunu inkar eder
Hataya düşmüşsündür ya tekrar denemekten korkarsın
Duygularını anlatmak istediğinde hep yanlış anlaşılırsın
Mutluluğa açılan bir kapı ararsın
Önce hayatın anahtarını buldum sanır sonra yanılırsın
Pişmanlıkların içinde alevden toplar oluşturur
Zamanı geri almaya çalışır ama yine yanılırsın
Gururuna yenik düşmekten korkarsın
Ne kadar sevsen de illaki kırarsın
Sana ters olanı kabullenemezsin
Yarım kalanı tamamlamaya çaba göstermezsin
Her şeyi istersin ama çabuk pes edersin
Ne kadar seversen o kadar ayakta kalırsın
Unutma ki ne kadar mücadele edersen hayattan o kadarını kazanırsın