[beyazcadi]

Kainatın Yaratıcısından haberdar olmak istemeyen ve her şeyi maddeye ve
sebeblere veren bir adam ormanda ilerlemektedir.
Ağaçların intizamını görür:
-Ne güzel kendi kendine olmuşlar, der
Kuşlardaki renk düzeneğini görür;
-Ne tesadüf, şunlara bak, nasılda rastlantı eseri oluşmuşlar, der.
En ufak bir böceğin dahi unutulmadan rızıklandığına şahit olur;
-Doğa (tabiat ana) ne de şefkatli, herşeyi yapıyor, der
Ve seyehati bu şekilde küfür içerikli sözler ile devam eder.
Derken;
-İleride bir çalılığın arasından büyük ve vahşi bir Ayı'nın kendisine doğru
hızla koşmakta olduğunu görür ve ödü patlar. Hemen kaçmaya başlar. Kaçar,
kaçar, kaçar ama nafile, Ayı yetişir ve adamı bir darbe vurarak yere
düşürür.
Adam yüzü yukarı gelecek şekilde düşmüştür, Ayı tam adamın dizlerinin
üzerine oturur ve pençesini kaldırır. Adam bakar ki kurtuluş yok.
Hemen -"Ey inananların Rabbi, iman ver" diye bağırır.

Bunun üzerine ayının pençesi yukarıda donup kalır, zaman donmuştur,
yapraklar, akan su, herşey donmuştur. Ve gökten bir ışık kümesi görünür.
Adamın başı üstüne gelerek
- "Ey biçare, sen bunca senedir imansız, inançsız olarak yaşadın, şimdiye
kadar aklın başında değilmiydiki şu anda bi de utanmadan sıkışınca iman
istiyorsun" der.
Adam inatçıdır
-"Benim sizden kendim için iman falan istediğim yok, siz o imanı Ayı'ya
verin, yeter" der.
- "Tamam, kabul edildi isteğin, Ayı'ya iman verilecek" diye bir ses duyulur
ve ışık kümesi kaybolur.
- Bu arada zaman tekrar akmaya başlamıştır, yapraklar, akarsu herşey eski
halini almıştır. Tabi bizim Ayı'da. Ancak bir fark vardır. Bu sefer imanlı.
Evet Ayı pençesini yukarı kaldırırken
- "Ey Yüce Rabbim, Senin rızan için oruç tuttum, sana inandım, sana
sığındım, Senin rızkınla orucumu açıyorum, hamdolsun verdiğin nimetlere
Amin" der ve
ADAM İLE ORUCUNU AÇAR.